Het begon allemaal met een oude vrouw, Oma Lien, die een bijzonder talent had voor het vertellen van sprookjesachtige verhalen. Op een mooie ochtend terwijl ze haar kruidenthee nipte, verscheen er plotseling een klein meisje voor haar deur. Ze droeg een felgroene jurk en had een rugzak om. Haar heldere blauwe ogen fonkelden van nieuwsgierigheid.
– Waarom kom je hier, lieverd? vroeg Oma Lien vriendelijk terwijl ze haar theekopje neerzette.
– Ik zoek een avontuur, antwoordde het meisje dapper. Mijn naam is Emma, en ik heb gehoord dat u de weg weet naar de vulkaan van Vonkelbult.
Oma Lien moest glimlachen. De vulkaan van Vonkelbult was een plek vol geheimen en magische wonderen, maar ook uitdagingen en risico's. Toch voelde ze een opwindende rilling bij de gedachte aan zo'n spannend avontuur.
– Nou, Emma, zei Oma Lien met een twinkeling in haar ogen, je hebt mazzel. Ik ken de weg naar de vulkaan. Maar je moet weten, het is geen gewoon uitstapje. We zullen samen vele hindernissen moeten overwinnen.
Het meisje knikte vastbesloten.
Zonder verder oponthoud vertrokken Oma Lien en Emma samen op pad. Het pad naar de vulkaan begon in een dichtbegroeid bos vol eeuwenoude bomen en zingende vogels. Terwijl ze door het bos liepen, vertelde Oma Lien verhalen over de magische wezens die zich in de schaduw van de bomen verscholen.
– Wist je dat de bladeren van deze bomen soms met elkaar fluisteren? vroeg Oma Lien. – Ze vertellen elkaar geheimen vanaf de wortels tot aan de hoogste takken.
Emma luisterde ademloos naar de verhalen van de oma. Ze voelde zich alsof ze middenin een van de sprookjesachtige boeken van haar vader zat.
Na een hele dag wandelen, bereikten ze eindelijk de voet van de vulkaan van Vonkelbult. De lucht was warm en de grond onder hun voeten werd steeds heter naarmate ze dichterbij kwamen.
– Hier begint het echte avontuur, zei Oma Lien terwijl ze haar wandelstok steviger vastpakte. – We moeten naar de top van de vulkaan klimmen en de magische fontein van Lavarubijn vinden.
– Wat is er zo bijzonder aan die fontein? vroeg Emma nieuwsgierig.
– De fontein van Lavarubijn schenkt ieder die het durft te benaderen drie wensen, legde Oma Lien uit. – Maar de weg ernaartoe is niet zonder gevaren.
Ze begonnen aan de steile klim, waarbij ze over rotsen klauterden en langs gloeiende lava stroomden. Af en toe moesten ze even pauzeren om op adem te komen en wat water te drinken. Oma Lien was verbaasd over de moed en het doorzettingsvermogen van het meisje. Emma was fris en onbevreesd, zelfs toen ze een angstaanjagend gebrul hoorden dat uit de diepten van de vulkaan opklonk.
– Oma Lien, gebeurde dat hier vaak? vroeg Emma nerveus.
– Ach, vroeger ja, antwoordde de oma geruststellend. – Maar wees niet bang, meiden zoals jij trotseren alles met kracht.
Ze vervolgden hun klim, en na lange uren ploeteren bereikten ze een smalle, donkere tunnel. Binnenin fonkelde iets met een warme, rode gloed.
– Dit is het, fluisterde Oma Lien. – De fontein van Lavarubijn.
Beiden naderden voorzichtig, en toen ze dichterbij kwamen, zagen ze hoe het fonkelende water oplichtte met een magische gloed. Emma voelde haar hart sneller kloppen van opwinding.
– Nu moeten we onze wensen goed overwegen, zei Oma Lien. – Want ze zullen allemaal uitkomen.
Emma dacht diep na en zei toen:
– Ik wens dat we altijd samen avonturen kunnen beleven, Oma Lien.
– En ik wens dat alle kinderen in de wereld altijd de moed vinden om hun dromen na te jagen, verklaarde Oma Lien.
Voor hun ogen fonkelde de fontein nog helderder, en een warm, geruststellend gevoel overspoelde hun hart. De derde wens lieten ze voor wat het was, voor een tijd wanneer ze het echt nodig zouden hebben.
Met blije harten begonnen ze aan hun afdaling terug naar het dal. Terwijl ze hun weg naar beneden vonden, vertelden ze elkaar verhalen over wat de wensen zouden kunnen zijn en hoe ze ze zouden gebruiken om hun geliefden te helpen.
Aangekomen bij de voet van de vulkaan, voelden ze niet alleen de vreugde van het avontuur, maar ook een diepe band die zich tussen hen had gevormd. De fontein van Lavarubijn had hen meer gegeven dan alleen wensen; het had hen de waarde van samenwerking, moed en vriendschap laten inzien.
Ze keerden terug naar Oma Lien's knusse huisje, waar ze samen een feestmaal van pannenkoeken en zelfgemaakte karamel aten. De avond viel, en de sterren fonkelden aan de hemel net als de magische fontein in de vulkaan.
– Dit was een avontuur om nooit te vergeten, zei Emma terwijl ze tevreden in de warme dekens kroop.
– En dit is pas het begin van onze avonturen, zei Oma Lien lachend.
En zo sliepen ze vredig in, dromend van de volgende grote reis die het leven voor hen in petto had.
