In het dromerige dal waar het daglicht zich mengt met de glinstering van de regenboog, bedekte een brug van azuurblauwe stenen het sprankelende Riviertje der Dromen. Het was echter geen gewone brug. Deze brug fonkelde en bromde zacht, vol geheimen en magie. Op een steenworp afstand van deze wonderlijke constructie woonde in een knus holletje onder een weelderige tuinkersheuvel een hamster genaamd Flapoor. Flapoor was niet zomaar een knaagdier. Hij was klein van stuk maar groot van moed, en zijn avontuurlijke geest was zelden te temmen.
Op een dag, terwijl de zon een spelletje speelde met de hangende dauwdruppels, deed Flapoor iets wat geen enkele hamster voor hem had gedurfd. Hij zette zijn pluizige pootjes op het pad naar de brug, getrokken door een fluistering die door de wind werd gedragen. Het gerucht ging dat de brug de sleutel was tot andere werelden, werelden die alleen in de stoutste verhalen werden besproken.
— Vandaag is de dag dat ik mijn pootafdruk in de annalen van de hamstergeschiedenis plaats, sprak Flapoor tegen zichzelf, terwijl hij zijn wangen vulde met tuinkers voor de hongerige momenten.
Net toen Flapoor de eerste azuurblauwe steen betrad, schudde de brug zachtjes en klonk er een zoet klingelend geluid. Voorzichtig trippelde hij verder, elke stap drukkend op de stenen die net zo koel voelden als ze eruitzagen.
— Wie betreedt mijn stenen in zo’n vrolijke tred? vroeg een wonderschone stem.
Flapoor sprong op en liet bijna zijn tuinkers vallen. Voor hem materialiseerde een adembenemende eenhoorn, zo stralend als de sterrenhemel. Zijn vacht leek gemaakt van zilveren zijde en zijn hoorn glistende als een kristal in de ochtendzon.
— Ik ben Flapoor, kleine maar dappere hamster van het Tinkertuinkershol. Ik ben hier om de geheimen van deze brug te ontdekken, antwoordde hij met een mengeling van ontzag en vastberadenheid.
De eenhoorn neeg zijn hoofd elegant.
— Ik ben Azuran, bewaker van de Brug der Droombeelden. Mijn taak is om te kijken over de kloven tussen de werelden en te waken over wie ze kruist. Vertel mij, Flapoor, wat zoek jij in de gebieden die zo groots zijn dat ze je voorstellingsvermogen te boven gaan?
Flapoor keek naar de azuren stenen die de rivier overspanden en naar de wolken die zich erin spiegelden als in een andere wereld.
— Ik wil een verhaal dat meer is dan tuinkers en damesschoentjesmossen, een verhaal waarin een hamster iets betekent, iets groots en avontuurlijks.
Azuran zijn ogen twinkelden, alsof hij duizenden verhalen in zich droeg, klaar om onthuld te worden.
— Zeer wel, dan zul je een proef moeten doorstaan, zei de eenhoorn mysterieus.
Terwijl ze spraken, richtte Flapoor's aandacht zich op een vreemd voorwerp dat naast Azuran aan een zilveren koord hing. Het was een telefoon, niet het soort waarin je praat en luistert, maar een ouderwetse met een draaischijf, versierd met juwelen en gouden ranken.
— Deze telefoon verbindt alle eindes van de brug, alle rijken en dimensies. Je eerste opdracht is simpel. Draai aan de schijf en spreek met wie er aan de andere kant is. Maar pas op, elk woord kan een nieuwe wereld openen, en niet alle werelden zijn vriendelijk, waarschuwde Azuran.
Met een pootje trillend van nieuwsgierigheid greep Flapoor de telefoonhoorn en bracht deze naar zijn oor. Hij draaide de schijf en de melodie van het rinkelen reisde door de lucht als een betovering.
— Hallo? vroeg een diepe, verre stem.
Flapoor slikte en vond zijn moed.
— Goedendag, ik ben Flapoor, een avontuurlijke hamster. Met wie mag ik het genoegen hebben?
— Ah, jonge Flapoor, je spreekt met wijze Wahlroos, bewaker van de Tijdtakbos. Jullie hamsters zijn nieuwsgierig van aard, ja? Wees niet gehaast in je streven naar grootsheid. Elke stap telt.
Het gesprek transponeerde Flapoor naar een wereld van ritselende bladeren en spannende paden vol raadsels. Hij realiseerde zich de wijsheid in de woorden van de vreemde stem. Elk avontuur begint met een enkele stap en elke stap leidt tot een nieuw hoofdstuk in het grote boek van verhalen.
— Dank u, Wahlroos, voor uw woorden. Ik zal ze dragen als zaden van tuinkers, die ik hoop te laten bloeien in daden van moed en wijsheid, sprak Flapoor, terwijl hij de hoorn zorgvuldig teruglegde.
Azuran glimlachte breed, zijn hoorn schitterde in een regenboog van licht.
— Goed gedaan, Flapoor. Je hart is puur en je intenties zijn duidelijk. Je mag de brug oversteken, en let wel, wat je ook vindt aan de overkant, je zal altijd deel zijn van dit grote verhaal, de eenhoorn wenste hem succes op een toon die klonk als een melodie.
