In een klein, kleurrijk dorpje verstopt tussen de zachte, kabbelende heuvels stond een niet zo gewone school. Niet omdat de muren er turkoois met roze stippen waren, of omdat de speeltuin had een schommel die tot in de wolken kon zwieren, maar omdat die school een bijzondere leerling had. Zijn naam was Eddy, en hij was geen kind zoals jij of ik, maar een slimme, kleine egel met asgrijze stekels die als een kroon op z'n hoofd prijkten.
Op een mysterieuze ochtend in lente stapte Eddy, zijn rugzak vol boeken over planeten en sterren, zijn school binnen. De gangen waren leger dan een gehalveerde noot en de stilte hing als een dikke mist door de lokalen. Plots, vanuit de hoek van zijn oog, ving hij een glimp op van een felrode kleur. Hij wist meteen dat het de hoed was van Mevrouw Kraak, de beroemde spechtenjuf die geen seconde zonder haar hoed gezien werd. Maar waarom dobberde haar geliefde hoed nu eenzaam langs de plinten van de gang?
— Hmm, dit is een notendopje waard, mompelde Eddy terwijl hij zijn stekels in nieuwsgierigheid oprichtte.
Hij waggelde naar de hoed en gluurde erin. Daar, op het zachte fluwelen randje van de binnenkant, trof hij een vreemde inscriptie aan. Hij fronste zijn wenkbrauwbogen – sinds wanneer hadden egels die? – en las hardop: Volg de veer, en onthul het geheim.
— Ha! Klinkt als een avontuur, siste een luide stem plots achter Eddy.
Eddy draaide zich bliksemsnel om, een beetje geschrokken, en keek recht in de ogen van Harry, de kleurrijkste haan van de school. Met zijn verentooi fier uitgespreid en een oog zo helder dat het de ochtenddauw spiegelde, keek hij nieuwsgierig mee over Eddys schouder.
— Wel, wel, wel, als dat geen kippenvel avontuur belooft te worden, hoe luidt het raadsel, Eddy?
— We moeten de veer volgen, Harry. Welke veer, dat is de vraag…
Samen besloten ze de mysterieuze verdwijning van Mevrouw Kraaks hoed te onderzoeken. Hun kleine pootjes trippelden door de gangen, waarbij elk lokaal werd geïnspecteerd op een pluim of hint. Door het raam, op het dak van het naburige kippenhok, zagen ze iets glinsteren. Het was een veer, zo goud als de ochtendzon.
— Een gouden veer, dat is zeker van Mevrouw Kraaks hoed, sprak Eddy met een trilling van opwinding in zijn stem.
Hun speurtocht leidde ze door de schooltuin, langs fluitende bloemen en lachende aardwormen, tot ze aankwamen bij het kunstlokaal. Binnenin was het een wirwar van kleuren en vormen. In het midden van de chaos stond een puzzel, zo groot als een reuzenei, maar met enkele ontbrekende stukjes.
— We moeten de puzzel compleet maken, fluisterde Harry alsof hij een magische spreuk uitsprak.
De dag gleed voorbij terwijl ze elk stukje zorgvuldig pasten. De zon begon al te gapen, en de hemel kleurde oranje toen het laatste stukje eindelijk klikte. Een luik in de vloer sprong open en onthulde een wenteltrap naar beneden.
— Na jou, mijn gevederde vriend, glimlachte Eddy.
Met hun hartjes kloppend als trommeltjes daalden ze de trap af. Beneden vonden ze een kamer vol met schatten; stapels met oude boeken, kisten gevuld met botten van onbekende wezens, en recht in het midden, de verloren hoed van Mevrouw Kraak. Maar niet zomaar een hoed, deze glansde met de kracht van duizend sterren.
— We hebben het gevonden, Harry! De sterrenhoed van Mevrouw Kraak!
In het schemerige licht dat door de hoed omhoog steeg, zagen ze een briefje: Dankjewel, dappere vinders, voor het oplossen van mijn raadsel. Nu bezit je de kennis dat niet alle schatten blinken van goud, maar van avontuur en vriendschap.
Met een gedeelde blik van verwondering haakten Eddy en Harry de hoed voorzichtig uit zijn rustplaats. Ze droegen de hoed naar boven, stappen getuigend van hun nieuwgevonden moed en zegevierende glimlachjes.
De volgende ochtend, toen de school weer vol babbelende kinderen en tjilpende vogels was, zette Mevrouw Kraak haar hoed terug op. Niemand wist van het nachtelijke avontuur, behalve een kleine egel en zijn stoere hanenvriend, die nu een geheim deelden groter dan de school zelf…
En als je luistert, echt goed luistert, op een rustig moment in de schooltuin, hoor je misschien nog hoe de bladeren zachtjes fluisteren over de nacht dat Eddy en Harry de sterrenhoed redde, nets als tovenaars hun magie gebruiken om een glimlach te toveren op de gezichten rondom hen.
