Diep in het hart van een kriebelende, kleurrijke kermis, waar suikerspinnen plukken wolken leken en de lucht altijd geurde naar versgebakken wafeltjes, leefde Nellie Nijlpaard. Nellie was niet zoals andere nijlpaarden; zij droeg een vrolijk zonnehoedje met sterretjes en maanvormige plakkers en was vriendjes met elke spiegelende waterplas die ze zag.
Op een stralende ochtend, toen de kermis net ontwaakte uit een snoezige sluimer, stuitte Nellie op een glijbaan die zo schitterend was dat ze er kippenvel van kreeg. Deze glijbaan, genaamd 'De Regenboograzzia', was legendarisch. De geruchten gingen dat wie van 'De Regenboograzzia' afgleed, omgetoverd zou worden in een fontein van schaterende kleuren.
— Hola, daar! Wat is dit voor een magisch kunstwerk? piepte Nellie verrukt.
Net toen ze haar mollige teen in het water aan de start van de glijbaan doopte, hoorde ze een heel klein, maar vastberaden stemmetje.
— Opgelet, mevrouw! Alsjeblieft niet bewegen!
Met een zwiep draaide Nellie zich om en zag tot haar verwondering een piepklein slakje, niet groter dan een knikker, met een huisje dat blonk als een parel in de zon. Het slakje droeg een minuscuul monocleetje en had een kaartje vast in zijn pietepeuterig pootje.
— O, mijn verontschuldigingen! Ik had je niet gezien, mompelde Nellie, terwijl ze voorzichtig terugstapte.
— Ik heet Samuel Slak, en dit – hij wees trots naar boven – is mijn droom. 'De Regenboograzzia.' De snelste, de flitsendste, de … meest angstwekkende ervaring op deze hele kermis!
— Wat interessant! Maar waarom noem je het angstwekkend als het zo vrolijk gekleurd is? vroeg Nellie nieuwsgierig.
— Omdat ik, geloof het of niet, de glijbaan zelf nog nooit ervaren heb. Ik ben… eh… een beetje bang.
Nellies hart smolt bij het idee dat zoiets kleins en dappers als Samuel zijn eigen droom niet had kunnen beleven.
— Wel, Samuel, als je het niet erg vindt, ik wil heel graag een glijbaantochtje wagen! Maar ik zou het fijn vinden als mijn nieuwe vriend mee komt. Samen glijden is immers veel leuker!
Het duo klom naar de top van de glijbaan. Nellie's poten deden 'plons, plons' terwijl Samuel's huisje 'tik-tik-tikte' op de kleurrijke treden. Eenmaal boven, tuurde Nellie naar de kronkelende bocht naar beneden en zag een spoor als een regenboog dat schitterde in de zon.
— Klaar voor de start? Hierne ontmoeten we onze echte kleuren!
Samuel knikte aarzelend, maar vastberaden, en met een voorzichtige duw van Nellie's neus gingen ze samen de eerste druppel van de glijbaan op. Daar gingen ze, langs blauw als de lucht en groen als smaragden, zwierend door oranje dat leek op flitsende vlammendansjes en purper als de kroon van een koningin. Terwijl ze gleden, echoden gelach en gejoel van overal op de kermis.
Met een grote plons landden ze aan het einde van 'De Regenboograzzia', en Samuel wapperde met zijn slakkenpootjes van opwinding.
— Dat was… het meest wonderbaarlijke, het meest opwindende, het allermooiste wat ik ooit heb meegemaakt! Dankjewel, Nellie!
— Ik ben blij dat ik dit met je kon delen, Samuel. En weet je wat? Het mooiste aan avonturen is dat je ze samen beleeft.
Vanaf die dag waren Nellie het Nijlpaard en Samuel Slak niet meer te stoppen. Ze werden de onverschrokken glijbanentesters van de kermis, en iedereen kwam speciaal kijken naar het ongewone, maar onafscheidelijke duo. Ze gleden naar beneden in harmonie, waarbij hun vriendschap zoveel kleuren bevatte als 'De Regenboograzzia' zelf. En iedereen die hen gadesloeg, ontdekte dat echte moed en plezier niet in grootte of snelheid zit, maar in de moed om samen te dromen, te geloven en te glijden.
