Sophie zat ongeduldig op de harde plastic stoel in de vertrekhal van de luchthaven. Haar moeder, die aan de telefoon was, knikte af en toe naar haar om geduldig te zijn. Maar Sophie had energie voor tien kinderen, ze sprong op en keek nieuwsgierig om zich heen. Mensen van over de hele wereld haastten zich naar hun vluchten, liepen in groepjes of trokken zware koffers achter zich aan.
Plotseling, in een hoek van de vertrekhal, zag Sophie een oude man met een lange, witgrijze baard en glinsterende ogen. Hij had een klein, versleten kistje naast zich staan en leek te glimlachen naar iedereen die hij zag.
– Hoi opa, wat heb je daar voor interessants? vroeg Sophie nieuwsgierig terwijl ze naar hem toe liep.
De oude man keek op en zijn glimlach werd breder.
– Ah, mijn lieve kind, jij ziet er avontuurlijk uit! Mijn naam is opa Bruno. Dit kistje, tja, dat is een schat vol verhalen.
– Verhalen? vroeg Sophie met grote ogen. – Wat voor verhalen?
Opa Bruno boog zich naar voren en knipoogde ondeugend.
– Verhalen van verre landen en magische reizen, van helden en avonturen, en ja, zelfs verhalen die plaatsvinden op een plek zoals deze luchthaven!
Sophie ging op het puntje van haar stoel zitten terwijl Opa Bruno het versleten kistje opende. Tot haar verbazing in plaats van stoffige oude boeken of vergeelde kranten knalden er kleurrijke lampjes en glittertjes uit het kistje omhoog. De hele vertrekhal leek even te verlichten door de magie die eruit sprong.
– Kijk, Sophie, deze luchthaven is niet zomaar een plek om je te vervelen terwijl je wacht, het is een poort naar wonderbaarlijke avonturen.
En zo begon Opa Bruno te vertellen, terwijl beelden zich als vanzelf voor Sophie’s ogen afspeelden. Ze was niet langer een meisje dat wachtte op haar vlucht, maar een ontdekkingsreiziger met een kaart en een kompas.
– Zie je die man daar, met de rode hoed? vroeg Opa Bruno plotseling, terwijl hij wees naar een reiziger een paar stoelen verderop. – Hij komt van het eiland van de eeuwige zomer. Daar zijn ze arm tot de tanden gewapend met verhalen en geheimen.
Sophie keek naar de man en in haar verbeelding zag ze hem surfen op schitterende turquoise golven naast dolfijnen die als mensen konden praten.
– En die vrouw met de groene sjaal? Zij komt uit het betoverde bos van Elfenheim. Daar, zo fluistert men, zijn de bomen wijs en de bloemen spreken in raadsels.
Sophie’s verbeelding vloog snel door de lucht en landde in een bos vol met lichtgevende bloemen en zingende vogels die als koren klonken.
Plotseling begon er een blauwe vlinder om Sophie heen te dwarrelen. Het was geen gewone vlinder, maar een die scheen met een betoverend licht. Sophie rende achter de vlinder aan door de vertrekhal, tot ze bij een deur kwam waar ze nog nooit eerder was geweest. De deur had allerlei vreemde tekens en symbolen die leken te gloeien in het donker.
– Pas op, Sophie, dit kan een poort naar een ander rijk zijn, fluisterde Opa Bruno.
Maar Sophie was te nieuwsgierig om zich te laten afschrikken. Ze trok de deur open en stapte een wereld binnen vol avonturen. De lucht was gevuld met drijvende eilanden en vliegende vissen. Ze zag feeën met vleugels als regendruppels en reuzen die torens van wolken bouwden. Elk stap die ze nam, ontdekte ze iets nieuws.
– Kijk die draak daar, hij bewaakt de brug naar het koninkrijk van de sterren! riep Sophie opgewonden.
Opa Bruno stond naast haar en glimlachte.
– Durf je de brug over? Wie weet wat je nog zult ontdekken, mijn avontuurlijke kleine held!
Samen, met Opa Bruno als haar gids, trotseerden ze allerlei magische beproevingen. Terwijl ze steeds dieper deze wereld binnentraden, leerde Sophie dat de luchthaven niet alleen een plek was waar mensen naar hun vluchten wachtten, maar een ontmoetingspunt voor dromen en magie.
Plotseling riep iemand haar naam.
– Sophie! Hoor je me? Het is tijd om in te checken! klonk de stem van haar moeder.
In een flits waren ze terug in de vertrekhal. Sophie keek om zich heen, maar de magische deur was verdwenen; en zo ook de schitterende zuilen van licht, de feeën en de draken. Was het allemaal maar een verbeelding? Ze keek naar haar hand en vond een klein, glinsterend steentje dat Opa Bruno haar had gegeven.
– Vergeet nooit, Sophie, wachtplaatsen zoals deze zijn vol magie, als je maar goed kijkt, fluisterde Opa Bruno terwijl hij op zijn stok leunde en haar een knipoog gaf.
– Mama, mama, ik moet je iets vertellen! riep Sophie opgewonden toen ze naar haar moeder rende.
– Wat is er, liefje? vroeg haar moeder, terwijl ze haar hand vastpakte.
– Ik heb net de meest magische plek ontdekt, vervolgde Sophie met brede glimlach. – En weet je wat? Alles is begonnen op deze luchthaven!
Als ze de gate naderden, keken Sophie en haar moeder nog één keer achterom. Opa Bruno knikte naar haar met een glimlach die zei: De magie blijft altijd bij je, als je er maar in gelooft.
En zo, terwijl ze hun vliegtuig instapten, wist Sophie dat elk nieuw avontuur dat ze tegenkwam, altijd een vleugje magie zou bevatten.
