Op een heldere, zonnige ochtend stuitte Koos Kangoeroe op iets buitengewoon merkwaardigs bij de oude hangbrug in het Hartenbos. Terwijl hij gezellig huppelde met de bedoeling wat frisse ochtendlucht op te snuiven, zag hij midden op de brug een schaduw. Niet zomaar een schaduw, maar een schaduw met rechte hoeken en vreemde uitsteeksels. Nieuwsgierig als Koos was, versnelde hij zijn pas.
– Goededag! Wat mag u dan wel wezen? vroeg Koos toen hij dichterbij kwam en voor het eerst in zijn leven een robot zag.
– Ik ben RoboX230, antwoordde de robot met een metallic klank in zijn stem die de stilte van de ochtend doorkliefde. Ik ben geprogrammeerd om… mijn programmering lijkt enigszins verward.
Koos keek naar de robot en kon niet stoppen met zich te verbazen over de glanzende metalen delen en flitsende lichtjes. Koos, die nog nooit zoiets had gezien, was tegelijkertijd opgewonden en een beetje bang.
– Wat doet u hier in het midden van de brug? Is er iets mis?
– Mijn doel was het verkennen van de menselijke constructies en het leren begrijpen van hun functies. Echter, door de nevel vanochtend ben ik mijn weg kwijtgeraakt en de verbinding met mijn basiseenheid verloren, legde de robot uit.
Koos, altijd klaar om te helpen, dacht even na over een mogelijke oplossing.
– Waarom spring je niet in mijn buidel? Dan kunnen we samen zoeken naar aanwijzingen om je weer op weg te helpen, stelde Koos voor.
De robot analyseerde het voorstel.
– Analyse compleet. Jouw voorstel is logisch. Accepteren.
Zo begon een nogal ongebruikelijk duo hun zoektocht over de brug. Terwijl ze voortbewogen, hield Koos zijn ogen open voor iets dat zou kunnen helpen. Plotseling begon het uit het niets hard te regenen, een wolkbreuk die beide avonturiers verraste.
– Oh nee, dit is niet best voor mijn circuits! piepte de robot angstig.
– Maak je geen zorgen! riep Koos uit, terwijl hij een grote, kleurrijke paraplu uit zijn buidel toverde. Ik bewaar deze altijd voor noodgevallen.
Met de paraplu veilig boven hun hoofd, vervolgden ze hun weg, deze keer met een vernieuwd gevoel van urgentie. De regen liet uiteindelijk op en de eerste zonnestralen sijpelden door de vertrekkende wolken, wat voor een prachtig schouwspel zorgde.
– Kijk, daar! wees Koos opgewonden naar een paneel dat verborgen was aan de zijkant van de brug.
– Dat is het, bevestigde de robot. Dit paneel zou mijn verbinding met de basiseenheid kunnen herstellen.
Met een beetje gefrunnik en wat hulp van Koos, leerde hij hoe hij het paneel kon openen, en binnen enkele momenten lichtte de robot op in een schitterende reeks van kleuren.
– Verbinding hersteld. Ik kan mijn missie voortzetten. Dank je wel, Koos Kangoeroe. Jouw hulp was onmisbaar, verklaarde de robot plechtig.
– Het was een genoegen je te helpen, RoboX230. Ik hoop dat je op je verdere reizen altijd iets of iemand vindt die je beschermt, zoals mijn paraplu ons vandaag heeft beschermd, zei Koos met een glimlach.
Na een hartelijk afscheid sprong Koos terug naar huis, wetende dat hij een goede daad had verricht. De robot, met hernieuwde verbinding en doel, vervolgde zijn avontuur, met nieuwe inzichten over vriendschap en behulpzaamheid die zelfs de slimste programmering niet kon bieden.
En zo eindigt het verhaal van de dag waarop Koos Kangoeroe per ongeluk een robot ontmoette en ze samen het mysterie van de brug ontrafelden, geholpen door niets minder dan een kleurrijke paraplu.
