In een diep, mysterieus bos, waar de toppen van de bomen bijna de hemel raakten, stond een zeer bijzondere boomhut, verborgen tussen het bladerdak. Deze boomhut, gebouwd van het sterkste hout en met ramen die glinsterden als de ochtenddauw, was het huis van een vriendelijke heks genaamd Amara. Met haar lange, zilveren haren en een mantel geweven uit de nachtelijke hemel, was Amara niet zoals de heksen uit de verhalenboeken. Zij was geliefd bij alle wezens van het bos en haar toverkunsten werden gebruikt om te helpen, genezen en beschermen.
– Goedemorgen, Zonnestraal, begroette Amara op een ochtend een kleine eekhoorn die over de takken naar haar boomhut racete. – Heb je een plekje gevonden voor je nieuwe voorraad eikels?
– Bijna, bijna! Maar ik kwam je vertellen dat de bosvijver opgedroogd is, piepte de eekhoorn angstig.
Dit was inderdaad ernstig nieuws. De bosvijver was de bron van water voor alle dieren in het bos, en zonder water zouden ze in grote problemen komen.
– Vrees niet, Zonnestraal, we zullen hier samen een oplossing voor vinden, sprak Amara met kalme vastberadenheid.
Met een hart vol zorgen, maar ook moed, stapte Amara op haar bezem, een prachtig voorwerp versierd met twinkelende sterren en maanlicht, en vloog ze naar de bosvijver. Daar aangekomen zag ze de ernst van de situatie: de vijver was niet meer dan een modderpoel, en de dieren stonden er verslagen omheen.
– We zullen regen moeten oproepen om de vijver te vullen, mijmerde Amara terwijl zij de situatie overzag.
Terug in haar boomhut, die gezellig was verlicht met dwaallichtjes en gevuld met de geur van verse kruiden, begon Amara met haar toverkunsten. Ze nam drie druppels ochtenddauw, een veer van een nachtuil, en een handvol blaadjes van de eerstgebloeide lenteboom, mengde deze zorgvuldig in haar glinsterende toverketel. Terwijl ze roerde, fluisterde ze zachte, raadselachtige woorden, waarvan de klank ouder leek dan de tijd.
– Blijf dichtbij, Zonnestraal, dit wordt een groot spektakel, zei ze tegen de kleine eekhoorn, die met grote ogen toekeek.
Toen de brouwsel klaar was, nam Amara een kleine fles en vulde deze met het tovermengsel. Ze vloog toen terug naar de vijver, waar alle dieren in afwachting waren verzameld. Met een diepe zucht en een hart vol hoop wierp zij het mengsel in de lucht en sprak de toverspreuk uit:
– Wateren diep en hemel hoog,
Breng ons regen, toon mededogen voort,
Dat deze vijver weer gevuld mag zijn,
En de natuur in balans, zo fijn.
Niets gebeurde in de eerste paar seconden, tot opeens donkere wolken samenpakten boven hun hoofden en het zachtjes begon te regenen. De druppels werden al snel een stortbui, en binnen enkele ogenblikken begon de vijver zich te vullen met fris, helder water.
De dieren juichten en dansten rond in de regen, hun harten vervuld van vreugde en dankbaarheid. Amara, met een brede glimlach, voegde zich bij hun vreugde, wetende dat haar magie het bos en zijn bewoners weer had gered.
– Dank je wel, lieve heks, je hebt ons allemaal gered! juichte de eekhoorn, terwijl hij op en neer sprong in een kleine modderplas.
– Wij zijn een team, Zonnestraal. Dit bos en zijn bewoners zijn mijn familie, en ik zal er altijd zijn om te helpen, antwoordde Amara zacht.
Vanaf die dag werd de band tussen Amara en de bosbewoners sterker dan ooit. Ze wisten dat ze in tijden van nood op elkaar konden rekenen, en dat echte magie voortkwam uit samenhorigheid, liefde en zorg voor elkaar.
En zo, te midden van het fluisterende gebladerte en de schaduwen van de maan, bleef Amara de heks in de hoge boomhut, een eeuwig teken van hoop en bescherming voor iedereen die het bos zijn thuis noemde.
