Terug naar de lijst
http://De%20Hartelijke%20Vampier%20en%20de%20Hoedenzoekende%20Ooievaar%20-%20Een%20verhaal%20van%20Koalia-verhalen

De Hartelijke Vampier en de Hoedenzoekende Ooievaar

In een heel bijzondere speeltuin, waar de schommels zelf zongen en de wippen je tot aan de wolken konden wippen, leefde er een niet zo alledaagse vampierjongen die Victor heette. Victor, een keurige kleine vampier met een zwarte fluwelen cape, had een geheim waar geen enkel ander kind iets van wist: hij was allergisch voor schaduwen. Als de zon hoog aan de hemel stond, zat hij dus altijd knus verscholen onder zijn favoriete speeltoestel, het klimrek.

Op een ochtend, net toen de dauw nog op de grasbladen glansde, hoorde Victor boven het gekwetter van vogels een klapperende slag. Met grote nieuwsgierigheid staarde hij omhoog en zag tot zijn grote verrassing een ooievaar die sierlijk door de lucht zweefde. De ooievaar droeg een vreemdsoortige hoed op zijn kop. Het was geen gewone hoed, maar een kleurrijk exemplaar vol met linten en kleine spiegelende belletjes.

— Goedemorgen, jonge heer, mag ik wellicht naast je landen? vroeg de ooievaar met een ietwat krakerige stem.
— Maar natuurlijk, antwoordde Victor beleefd. Wat brengt je naar onze speeltuin?

De ooievaar daalde behendig neer en trippelde naar het veilige schaduwplekje van Victor.

— Ik ben Oswald, de verzamelaar van bijzondere hoeden. Maar, o wee, ik ben mijn allerliefste hoed kwijtgeraakt! Hij is uniek in de hele wereld, met veren die glanzen als de nacht en linten zo licht als de bries.

Victor keek naar de hoed op Oswalds kop en knikte begrijpend.

— Zou die hoed die je draagt niet de verloren hoed kunnen zijn?
— Nee, nee, deze is slechts een reserve. Mijn ware hoed, die is veel meer dan dit, antwoordde Oswald, zijn kopje schuddend waardoor de belletjes zachtjes rinkelden.

Victor voelde zich meteen geroepen om te helpen en kwam uit zijn schuilplaats, ondanks het felle ochtendlicht dat speelse schaduwfiguren maakte op de speeltuinpaden.

— Vertel me, waar heb je de hoed voor het laatst gezien? vroeg Victor, terwijl hij zijn ogen schermde met zijn hand.
— Ik denk dat ik hem ben kwijtgeraakt ergens boven de bergen, bij de grot van de echo's, toen een plotse windvlaag vol streken hem van mijn hoofd griste.

Victor dacht na en besefte dat hij de speeltuin nog nooit had verlaten. Maar hij was nu vastberaden de trouwe hoed terug te vinden voor zijn nieuwe vriend. Oswald en Victor besloten toen om samen op avontuur te trekken.

Met behulp van een grote, omgekeerde zonnebloemhoed om zichzelf tegen de stralen te beschermen, begon Victor zijn reis met Oswald die hem van bovenaf leidde.

— Kijk daar! Zie je die grot? riep Oswald na een tijdje vliegen. Dat is de grot van de echo's.

Dit was geen gewone grot maar een waar wonder. De wanden waren bezaaid met schitterende kristallen die het zonlicht braken in duizenden regenboogkleuren. De echo's waren er niet zoals in andere grotten; hier zongen ze in harmonie, alsof de grot zelf een melodieus wezen was.

— Echo, echo, waar mag de hoed zich bevinden? sprak Victor, terwijl hij voorzichtig de grot betrad.

Als antwoord danste een veelvoud aan stemmen door de ruimte, speels en vrolijk.

— Boven en beneden, hier en daar, zoek de randen, zoek het zeldzame gebaar…

Victor en Oswald zochten naar aanwijzingen. Plots liet een slak zijn stem horen, langzaam en bedachtzaam.

— Goedendag, reizigers. Zoek je soms een glinsterend ding dat door mijn huisje schijnt als de maan boven mijn pad?

— Ja, dat doen wij! Weet jij waar de hoed is? vroeg Victor opgewonden.

— Volg het pad van de kabbelende beek, tot waar een eenzame bloem groeit aan de voet van de oude wilg.

Victor bedankte de slak met een buiging en samen met Oswald volgde hij het pad van de beek. De waterstroom leidde hen naar een prachtige plek waar een wilg als een oude wijze man over de beek waakte. En daar, onder zijn sierlijke takken, bloeide een enkele, stralende bloem.

— Het zou toch niet? begon Victor, en bukte om de eenzame bloem nader te bekijken.

Juist toen hij zijn hand uitstrekte, sprong er een kikker voor zijn neus.

— Kwaak! Ik zou dat maar niet doen, jongeman. Deze bloem kan heel bijzonder reageren op aanraking, waarschuwde de kikker met een ernstige blik in zijn bulderogen.

— Wat bedoel je daarmee? vroeg Victor.

— Wel, deze bloem is magisch. Als je haar aanraakt, zou ze wel eens iets kostbaars tevoorschijn kunnen toveren… of juist doen verdwijnen.

Zonder aarzelen streelde Victor de bloem met de tip van zijn vinger. Met een sprankelend geluid en een kleine explosie van licht, verscheen de verdwenen hoed in zijn handen.

— Oswald! Jouw hoed! riep hij uit terwijl hij de hoed in de lucht hield, fonkelend alsof de sterrennacht erin was gevangen.

Oswald vloog naar beneden, zijn ogen groot van verwondering.

— Mijn hoed! Je hebt hem gevonden! Dank je wel, Victor.

— Geen dank. Dat is wat vrienden doen, glimlachte Victor bescheiden.

Zo keerden ze samen terug naar de speeltuin, waar Victor de hoed plechtig terug gaf aan zijn vriend de ooievaar. De belletjes aan Oswalds hoed rinkelden vrolijk in de wind als een danklied aan de moedige vampier. Victor had niet alleen een hoed gevonden maar ook een hartverwarmende vriendschap gesmeed in de schaduw van de grot van de echo's.

Vanaf die dag werden Victor en Oswald onafscheidelijk – de een kon niet zonder de ander, net zoals de bloem niet zonder de zon kon, en de nacht niet zonder de maan. En terwijl de schommels hun liedjes zongen en de wip ze tot aan de wolken wiegde, wist ieder kind in de speeltuin dat echte magie bestaat in vriendschap en avontuur.

Deel

Een reactie achterlaten

drie × vier =