In het hart van een weelderige vallei, zo groen als een blad in de ochtenddauw, strekte zich een reusachtige stenen brug uit. Ooit gebouwd door mensenhanden, was het nu het domein van natuur en dier. Deze brug was niet zomaar een brug, ze was een thuis, een speelveld, en voor onze held, Panter Pablo, het centrum van ongekende avonturen.
Pablo was een bijzondere panter met glanzend zwarte vacht en grote groene ogen, waarmee hij in de nacht kon kijken alsof het dag was. Maar wat hem echt uniek maakte, was zijn hart: zo groot en dapper als de brug zelf.
Op een dag, net nadat de zon met een zucht onderging achter de bergtoppen, hoorde Panter Pablo een zacht, maar dringend gekraak. Hij spitste zijn oren. Het geluid kwam van zijn vertrouwde walkietalkie, een voorwerp zo zeldzaam in de dierenwereld als een vliegende vis.
— Pablo, hier Bas de Bosuil, komen! We hebben een situatie aan de noordzijde van de brug. Over. De stem van Bas was doordrongen van ernst.
— Hier Pablo, kom binnen, Bas! Wat is er aan de hand? antwoordde Pablo direct, terwijl hij behendig van zijn favoriete uitkijkplek op de brug gleed.
— Er is een klein hertje verdwaald geraakt op de oude spoorrails. Het kan elk moment in gevaar komen. We moeten een plan bedenken, kraakte de walkietalkie.
Gewend aan onverwachte uitdagingen, sprintte Pablo naar het noorden met snelheid die de wind zelf zou benijden. Zijn missie was duidelijk: het jonge hertje redden voordat het zichzelf in gevaar kon brengen.
Hij passeerde Juul de Jakhals, die hem met een knik begroette. Juul was een slimmerik en had ogen die alles leken te zien — behalve, zo leek het, de momenten waarop iets echt belangrijk was.
— Hee, Pablo! Waar ren je zo gehaast naar toe? riep Juul gretig.
— Geen tijd, Juul! Een hertje is in nood! riep Pablo zonder zijn pas te vertragen.
— Ik kom helpen! blaft Juul en hij sprintte langs Pablo.
Al snel kwamen ze aan bij het spoor, waar Bas in het zwakke licht op hen wachtte, zijn veren licht oplichtend door de maan.
— Daar, op het spoor, zie je? Bas wees met zijn vleugel naar een plek waar het hertje angstig hinkepootte, verstrikt in oude wijnranken.
— Ik heb een idee, zei Pablo, terwijl hij het walkietalkie pakte dat aan zijn riem was vastgemaakt. We kunnen samenwerken. Juul, jij bent slim en snel, snijd die ranken los. Bas, houd van bovenaf de wacht en leid het hertje met je roep.
Juul knikte en rende met sierlijke bewegingen naar de plek waar het hertje vastzat. Bas nam weer plaats in de lucht, zijn ogen waren gefixeerd op de horizon terwijl hij de situatie overzag.
Pablo's poten waren krachtig terwijl hij richting het jonge, bange hertje klom. Zijn hart klopte in zijn zwarte borst als een trommel van moed.
— Wees niet bang, zei hij met kalme stem tegen het hertje. Wij zijn hier om je te helpen.
Juul werkte snel, de scherpe randen van de ranken splijtend alsof ze boter waren. Maar de tijd was hun vijand. In de verte hoorden ze het ronken van een oud voertuig dat over de brug hun kant op kwam.
— Snel, Juul! Ik hoor iets aankomen! riep Bas vanuit de lucht.
Met een laatste krachtige snauw doorkliefde Juul hetgeen het hertje nog vasthield. Pablo nam het hertje zachtjes bij zijn nekvel, zoals een moeder haar jong zou dragen, en zie hem van het spoor af.
Nauwelijks hadden ze zich teruggetrokken of het oude voertuig denderde langs, onwetend van het drama dat zich slechts momenten daarvoor had afgespeeld.
Het hertje, nu veilig in het zachte gras, keek op met grote, dankbare ogen.
— Dank je, piepte het zacht. Ik dacht dat ik daar voor altijd zou blijven.
— Dat is wat vrienden doen, zei Pablo met een warme glimlach. We zorgen voor elkaar.
Het avontuur op de brug had Panter Pablo en zijn vrienden wederom geleerd dat samenwerking altijd de sleutel was. En de volgende keer dat de walkietalkie kraakte, wisten ze dat ze weer klaar zouden staan om te helpen, wat er ook gebeurde.
Maar voor nu strekten ze zich uit onder de sterrenhemel, hun bond sterker dan ooit, terwijl de brug stilletjes waakte over hen en de vallei die ze naar huis mochten noemen. En in de verte hinnikte het hertje, veilig en wel, een zachte melodie die in de nacht weerklonk en de ware betekenis van vriendschap en dapperheid vierde.
