Diep in de schaduw van de hoogste berg, waar de wolken nieuwsgierig de toppen kietelden, woonde een jonge draak genaamd Flammo. Flammo was niet zoals andere draken, die over goud waakten en brand ademden. Nee, hij hield meer van avonturen en het spelen van spellen. Zijn schubben glinsterden in de kleuren van de opkomende zon: vurig oranje met rozenrode gloeden. Zijn golvende vleugels waren groot genoeg om de hemel te omarmen, maar hij gebruikte ze het liefst voor sierlijke duikvluchten.
Op een dag, terwijl Flammo aan het zoeven was door de kristalheldere berglucht, zag hij iets onverwachts – een voetbal van leer, zwart en wit gekleurd, lag zomaar in de bloemrijke alpenweide, glinsterend met de dauw van de ochtend. Verbaasd en nieuwsgierig stuurde Flammo zijn vleugelslag naar de aarde en landde behendig naast de bal.
— Hé hola, een ronde schat zonder glans van goud of zilver, och, wat kan jouw raadsel zijn? vroeg Flammo verwonderd, terwijl hij de bal nieuwsgierig naderde.
Terwijl hij over de bal dacht te waken als zijn eigen kostbaarheid, ontstond er plotseling een stiltebrekend geluid. Een lama, met een vacht zo zacht als neerdwarrelende sneeuwvlokjes en met ogen waarin het blauw van de berglucht weerkaatste, verscheen op het pad. Zijn naam was Alfonso en hij droeg een kleine sjaal met veelkleurige strepen om zijn lange hals, een teken van zijn liefde voor kunst en kleur.
— Goedendag, gevederde vuurspuwer, wat doe jij met mijn bal? vroeg Alfonso met een toon die zowel verrast als vriendelijk klonk.
Flammo richtte zich op en keek in de vriendelijke ogen van Alfonso. Hij had nooit verwacht dat de waardevolle bal van een beschaafd en slim uitziend dier als de lama zou zijn.
— Mijn oprechte excuses, ik raakte slechts verstrikt in de wonderen van dit spelobject, antwoordde Flammo, zijn neus iets dichter naar de bal brengend, alsof hij nog steeds aan het onderzoeken was.
Alfonso naderde zachtjes de draak, zijn hoeven nauwelijks hoorbaar in het zachte gras.
— Begrijp ik het goed dat jij nooit voetbal hebt gespeeld? Ze zijn bedoeld om vreugde en teamgeest te verspreiden, niet alleen om naar te kijken.
Flammo keek op met een blik vol ontdekking. De draak had vele schatten gezien en gehoord over talloze spellen, maar nog nooit had hij zoiets als voetbal ervaren.
— Leer mij dit spel, ik smeek je. Ik heb een wereld van geheimen ontdekt, maar de regels van dit voetbalspel zijn mij onbekend, sprak Flammo, zijn stem doordrongen van gretigheid.
Alfonso glimlachte breed, blij dat hij een vriend had gevonden die enthousiast was om te leren. Hij legde geduldig de regels uit, over teams, doelpunten, en fair play. Het veld werd geïmproviseerd tussen twee rotsen aan ieder uiteinde, de natuurlijke doelen van deze groene arena.
— Nu, jij moet een goal maken door de bal in dat net te krijgen, zonder je klauwen te gebruiken, verklaarde Alfonso terwijl hij richting het geïmproviseerde veld wees.
Flammo knikte vol ongeduld en met een flinke slag van zijn machtige staart stuurde hij de bal de lucht in. De wedstrijd was begonnen en daar in die bergen, spelend met een lama en een voetbal, vond Flammo een geluk dat alleen echte vriendschap kan brengen.
Het duurde niet lang voordat de gelach en de vreugdekreetjes van Flammo en Alfonso door de berg weerklonken. Hun spel was een symfonie van klappende hoeven, fladderende vleugels, en het zachte stuiteren van de voetbal. Zelfs de andere dieren kwamen kijken naar deze bijzondere vertoning – konijntjes, marmotten, en zelfs een paar nieuwsgierige berggeiten.
— Je bent een natuurtalent, riep Alfonso, terwijl Flammo met een behendige beweging de bal met zijn vleugel terugkaatste.
— Dit is veel leuker dan over schatten waken in eenzame grotten, antwoordde Flammo gapend naar adem, zijn schubben nog feller glanzend door het spel.
Er vielen doelpunten aan beide kanten en de zon wandelde langzaam over de hemel terwijl ze speelden. Hun vriendschap werd met iedere pass sterker en de berg werd een toneel van pure blijheid.
Toen de schemering naderde en de zon als een gouden bal achter de bergen zakte, beseften Flammo en Alfonso dat het verhaal van hun dag vol avontuur en spel bijna tot een einde kwam. Er was geen winnaar of verliezer, want in de lachende ogen van elkaar zagen ze de echte prijs – een nieuw gevonden kameraadschap.
Ze beloofden om elkaar snel weer te ontmoeten op de groene natuurlijke voetbalvelden van de berg. Wie weet, misschien zouden ze de volgende keer zelfs een heel team samenstellen uit de dieren van de vallei.
De sterren begonnen al te twinkelen toen Flammo en Alfonso afscheid namen, met harten zo vol als de maan die aan haar avondreis begon. En hoewel Flammo terugkeerde naar zijn grot, was hij niet langer de eenzame draak van weleer; hij was een draak met een bal, een spel, en een echte vriend.
In de dagen die volgden, zongen de echo's van die bijzondere voetbalwedstrijd nog door de valleien. Verhalen over Flammo, de vriendschappelijke draak, en Alfonso, de sportieve lama, vlogen sneller dan de wind en inspireerden dieren van alle ravijnen en bergtoppen om hun verscheidenheid te vieren in een spel dat hen allemaal samenbracht.
