Nílshesturinn Hanni var forvitin og fjörugur. Hann var ekki eins og venjulegir nílshestar, því hann elskaði að ferðast og uppgötva nýja staði. Eitt vetrarkvöld fékk hann þær stórkostlegu fregnir að í nágrenninu væri gömul höll, full af leyndardómum og ævintýrum. Hann dreif sig til að kanna þetta spennandi hús.
Á leiðinni að höllinni hitti Hanni apann Afa, sem var líka mjög forvitinn. Afi hoppaði niður úr trjánum og stefndi beint að Hanni.
— Hvað ert þú að gera hérna, vinur?, spurði Afi og glotti breitt.
— Ég er á leið í höllina þarna frammi, svaraði Hanni kíminn. — Mig langar að komast að því hvers konar ævintýri bíða mín þar inni.
Afi var strax áhugasamur. — Þá ætlum við að fara saman.
Þegar þeir komu að höllinni, stóð hún há og mikil fyrir framan þá. Húsið skein í tungsljósinu, svo það virtist næstum lifandi.
— Finnst þér þetta ekki spennandi?, spurði Hanni örlítið skjálfandi af eftirvæntingu.
— Jú, þetta er mest spennandi leiðangur sem við höfum farið í, sagði Afi hrífinn.
Inni í höllinni voru gömul málverk á veggjunum, stólar í rykþoku og risastórir kristallkronur. Þeir gengu varlega inn í stofu þar sem var starið borð þakið gömlum bókum og gylltum hlutum. Hanni opnaði eina bókina og byrjaði að lesa:
Í þessum gömlu sölum leynast furðulegir fjársjóðir, þó aðeins þeir mikilvægustu séu sýnilegir þeim sem hafa hjarta sitt fullt af ævintýrum.
— Þetta hljómar spennandi, sagði Hanni. — Hvernig finnum við þessa fjársjóði?
— Við verðum að láta hjartað leiða okkur, sagði Afi og hoppaði á næstu hillu til að kanna betur.
Þeir ákváðu að ganga í gegnum alla sali, hverja einustu herbergi, því hver horn og hverja spónhræru báru með sér mikla leyndardóma. Í sporvælvoppi hússins þótti þeim sérstaklega spennandi litla dyraopið sem virtist leiða til einstaklega forvitnilegs kjallara.
— Þetta er spennandi, sagði Hanni, dálítið smeykur. — Við skulum fara niður.
Þeir héldu sér fast í handriðin og gengu niður þrepin. Í kjallaranum opnuðu þeir gömlu járnhurðina og innan á móti þeim var herbergi full af forvitnim sjálflýsandi hlutum og torkennilegu ljósi sem lýsti veggina í heillandi litum.
— Lít á þetta!, sagði Afi með gleði. — Þetta er kraftaverk!
— Það er eins og húsið sé lifandi, mælti Hanni innilega.
Á leiðinni fundu þeir gamla hljóðfæri sem virtist hafa einstakan kraft. Nílshesturinn og apinn ákváðu að spila á þetta hljóðfæri og viti menn, húsið byrjaði að bregðast við með dularfullum tónum og leiðarlýsingum sem beinlínis voru skrifuð á veggi og loft í kyrrkjuskrift.
— Þetta er ótrúlegt! Hvernig er þetta mögulegt?, spurði Hanni forviða.
— Þetta er dásemd ævintýranna, sagði Afi með kátínu. — Við skulum fylgja þessum vísbendingum.
Vísbendingarnar leiddu til stórs fundargeymslu sem var þakinn töfrandi hlutum og glitrandi listaverkum. Þar stóð eitt sérstaklega glæsilegt stolt yfir öllu, undursamlegt kaleidoscope sem gaf öllu lífi.
— Við fundum fjársjóðinn!, kallaði Hanni glöð og spangókenndi.
— Við höfðum þetta, hrópaði Afi og hoppaði af hamingju.
Hanni og Afi héldu áfram að skoða hvern fjársjóð og listaverk sem þau fundu í þessu dásemdar duldarhúsi. Þeir fundu úrval af forvitnilegu, gamaldags hnífum, undurfullum skjálistum, og fornum klæðum. Þeir höfðu ævintýri af lífi sínu og voru gríðarlega ánægðir með það sem þeir höfðu upplifað.
Í endanum ákváðu þeir að fara út og skildu höllina. Þeir voru núna mun nánari vinir en áður, fylltir af vitneskju og ævintýrum sögunni um gamla höllina.
— Þetta var ótrúlegt!, sagði Afi við Hannir þegar þeir gengu aftur í skóginn.
— Já, þetta var mest spennandi ævintýri sem ég hef upplifað, svaraði Hanni fysi og þakklátur fyrir að hafa fengið svona dýrlega vin á ferðalagi sínu.
Þeir hlökkuðu til að segja öllum vinum sínum and framtíðarævintýrin sem þeir áttu fyrir hendi.
