Í stórum og miklum skógi, þar sem grænir laufskógar mynda gangvegi og dýralíf er fjölskrúðugt og undarlegt, bjó lítill, grænn froskur að nafni Frosti. Frosti var mjög áhugasamur um heiminn í kringum sig og elskaði að skoða nýja hluti. Hann var alltaf að leita að nýjum ævintýrum og vissi að það voru endalausir fjársjóðir, stórir sem smáir, að finna í þessu fallega rými.
Ein morguninn þegar sólin braust í gegnum laufblöðin og fuglarnir sungu glaðlega í trjánum, ákvað Frosti að heimsækja gamalt safnahús sem hafði lengi verið lokuð fyrir almenningi. Það gekk margsaga um þetta hús og sums staðar sögðu sögurnar að það geymdi ótrúlega fjársjóði og forn fræðirit.
Inni í húsi, sem var vafið í vefir og tréstangir voru þaktar grámöldum, fann Frosti margar bækur og skjöl í hillum sem náðu allt upp í loft. Hann var undrandi á hversu mikið efni var til staðar og hann hélt áfram að ganga um, með augun víð og galopin.
— Vá! Þetta er eins og fjársjóðskista! hvíslaði Frosti við sjálfan sig þar sem hann leitaði um rykfylltar hillurnar.
Í einu horninu fann Frosti fjölda mynda og teikninga af dýrum sem hann hafði aldrei séð áður. Hann var sérstaklega forvitinn um eina mynd af stóru, sterklegu dýri með langa horn og stóru klaufir. Það var tákn um að eitthvað stórt og merkilegt hafi eitt sinn búið í skógi.
— Hvað ert þú? muldrði Frosti og reyndi að ímynda sér hvaða dýr þetta var. Eftir nokkra stund heyrði hann þungt andvarp og nokkuð hljóð að koma frá herberginu við hliðina. Hann fylgdist með og gekk varlega að opnu dyragættinni.
Þar, í miðju stofu, stóð stórt og kraftmikið naut og virkaði óvenju ákveðinn.
— Velkominn, vinur. sagði Frosti með örlitlu hik.
— Blessaður, svaraði nauti og glotti. Ég heiti Nói. Ég held að ég hafi týnst örlítið á meðan ég var að leita að einhverju merkilegu hér inni. Varstu að skoða eitthvað fróðlegt?
Frosti gat ekki annað en brosað. Hann var ánægður með að hafa fundið nýjan vin sem var eins áhugasamur og hann sjálfur.
— Þetta er ævintýralegt safnahús! sagði Frosti með glóð í augum. Það eru svo margar bækur hér og myndir af dýrum. Ég sá teikningu af þér hérna á veggnum.
Nói naut glotti og sagði að sér hefði löngum langað að kanna sparnaðinn af fornu safnahúsi, enda væri öruggt að hér inni væri eitthvað mjög sérstakt að finna. Frosti og Nói ákváðu að kanna meira og leituðu saman í hverju horni, fundu stóra skrúfbláa bók með gullna rýraðri kápu.
— Kannski finnurðu það sem þú varst að leita að hér inni, sagði Frosti og fipaðist fullur af æsingi. — Lítum á þetta saman!
Þeir opnuðu bókina varlega og fóru að fletta í gegnum blaðsíður sem voru þaktar fornri skrift og fallegum myndum. Þeir komu að kafla sem lýsti ráðgátulíkri fjársjóðsleið, og bæði Frosti og Nói gátu ekki haldið aftur af eirnleikanum sínum.
— Við verðum að fylgja þessum vísbendingum! sagði Nói með hljóðstyggu.
— Já, það verðum við! spurði Frosti og fyrnði af spennu. Þeir lásu áfram og fylgdu leiðbeiningunum sem bentu þeim á að leita að auðveldujálandi hlutum í herberginu sem þeir gætu notað til að opna dulræðar dyr sem leiddu að fjársjóði.
Þeir leituðu og leituðu – í hyllunum, undir hillum og á bak við gamlar myndir. Loks fóru þeir að finna hljómbundnar fjöður og gamlan lykil sem reyndist vera lykillinn að hulduhurðum á baksviði safnasíns. Að lokum komust þeir að lokaðri hurð sem var svo vel falin, lengst aftur í dýpri kassa.
— Þetta hlýtur að vera rétta leiðin! sartaði Nói og setti lykilinn varlega í lásinn. Hurðin opnaðist með tiktjú eða niði og fram kom stór salur, þakinn skínandi skartgripum, gömlu myntuðum og ómetanlegum hlutum frá fyrri öldum. Bæði Frosti og Nói horfðu á þetta með djúpu aðdáun og visku.
— Þetta er stórkostlegur fjársjóður! Frosti nánast hrópaði af gleði.
— Stutt er það, Frosti minn, sagði Nói og gekk að hinn háum stól fyrstu myndastakárlínu steini sem var lítil hlýrðaður eins skildi lagður í salinn. Í efninu var margar merkingar og fróðleikur frá fyrri kynslóðum.
Þeir tóku sér góðan tíma að lesa, skoða og læra um allt sem fannst í forjöðri sestri og hurfar listum. Það var eins og þeir seytluðu sér í einhvern dýnandi hafðandi heim fara það var fullt af spennandi hugsunum. Um kvöldið þegar sólstaða támafyrr andalý svað fám metinn bækur undræf sáting á Selfara bætopunum.
Þeir fagnaðu saman við árangurinn og töluðu um ævintýri sem þeir höfðu safnað um alla alla safnahúsið. — Þetta var ævintýraferðin, Frosti, sagði Nói brosandi.
— Já, Nói. Án þinnar áleggningar hefði ég aldrei fundið þessa fjársjóðsverðmæti, bætti Frosti við og leit stolt á nýju vin.
Fróðleikurinn og gleðin af sjálfségri og samstöðuhverfi var svo virðsmikið í skógi. Það var verið að mikilvæg og sameiginlegur færd um lifsverðmæti.
Svo hverfur til heila í sjálfbærni miðju skrautsins, öllu á sjálfmyndinni eldhreiðinni köllaði bakhæða þann өдөр safnagulabynding, farnað og góðsýni slæ gaðyrki. Og sánuðu ævintýrin í framtíðinni spilaði barkari fiðlupinni.
