Eftir heitasta dag sumarsins er sólin farin að lækka á himni. Á græna grasflötinni, löngu burt frá mannaskari, baðaði skilnað geisla sólarinnar allt í ljóma. Enginn veit nákvæmlega hvernig þessi grasflöt varð til. Sumir segja að hún sé leynist staður fyrir fjör og leik, þar sem náttúra á töfrandi leið liggur.
Á þessum stað býr okkar hetja – fiðrildi með prýðilega, marglita vængi. Fiðrildið heitir Fjóla og hún var fróðleiksfús náttúrukennari fyrir alla sem hittust á grasflötinni. Það var ekki einasti staður sem hún flaug til, heldur staðurinn sem hún hélt svo mjög af að hún kenndi um gróður, smádýr og jafnvel veðrið.
— Hæ, Jónas! kallaði Fjóla, þegar hún sá unga froskinn sitja á nærliggjandi vatni.
— Hæ, Fjóla! svaraði Jónas og hoppaði af stað. — Hvað ætlarðu að kenna okkur í dag?
Á meðan Jónas hóp að flaðra áfram, flaug Fjóla í burtu og kom aftur með eitthvað sérkennilegt. Það var málverk, litríkt og skemmtilegt, sem hún hafði fundið í runnanum.
— Sjáðu þetta málverk, sagði Fjóla og veifaði vængjunum með æskubleikanum ljóma. — Hvað finnst þér? Kannski á það til einhverja sögu að segja.
Jónas glápti á litfagra listaverkið og sagði:
— Fallegt! En ég held að einhver hafi glatað því. Kannski ætti málverkið að fara aftur til eigandans.
— Ég er alveg sammála, svaraði Fjóla. — Leyfum okkur að leita að eigandanum! Kannski er þetta tækifæri til fróðleiksríkskapsins ævintýri.
Söguminni Fjólu og Jónas var þá byrjað. Þau byrjuðu að ganga yfir glæsilegum grónum grasflötinni, ræða þau við alls kyns kvikindi og kannast við umhverfi sitt á vegum sínum.
Þegar þau komu á hinn enda grasflatarinnar, heyrðu þau susað og skröl að jörðinni. Þar sátu murmeldýr, dongult og glaðlegt, meðan það stóð yfir holu sinni, frekar að grafa.
— Góðan daginn, sagði Fjóla glaðbeitt. — Hvort þú kannt einhverja vitnessku um hvert þetta málverk á að fara?
Murmeldýrið hætti að grafa og horfði á málverkið með stórum, glöðum augum.
— Kannski geturðu hjálpað okkur, bætti Jónas við. — Við erum að leita að eigandanum.
— Velkominn, kæri vinur, sagði litla murmeldýrið og bætti við: — Ég heiti Moli og kannast fátt um málverk. En ég veit um stað, þar sem listaverk eru gjarnan skreytt í stóra tréhúsið rétt hjá. Kannski mættuð þið byrja þar!
— Takk, Moli! sagði Fjóla. — Við skulum fljúga þangað. Þú hefur verið oss dýrmætur félagi.
Jónas og Fjóla héldu áfram leið sína yfir gróskumikla grasflötina. Þegar þau nálguðust stóra tréhúsinu, var það skreytt með tveim sveitartónum litum sem áttu ástríka drauma. Þau áttu von á því að hitta þann sem missi af málverkinu sínu.
Þegar þau stigu inn sáu þau mannveru strax að brúni pölsuðu litla íkorna sem teiknaði á stóra máttartöflu.
— Góðan daginn, sagði Fjóla prúðlega með undirleik mosaíl snillið. — Við höfum fundið málverk og viljum heimsækja eigandann. Við skulum vona að þú þekkir það.
Litla íkorna lítur upp með hélan gleði.
— Já, ég þekki þetta málverk! Það tilheyrir listaskólanum mínum. Ég litla íkorn heiti Lára, og þakka ykkur kærlega fyrir þessa góðvildi.
Lára sagði ennfremur:
— Málverkið er af eftirskólanum okkar í grunninni, og á því að fylgjast með utandagsbarnum listaverkum okkar. Hvernig ætti ég að endurgjalda ykkur?
Fjóla flaug varlega og klóraði vænginn sinn í efri hluta málverksins. Hún sneri sér við og sagði:
— Vélin er einföld, Lára, þú getur kennt okkur handmennt og fræistemningum þess íkrófins umhverfisins.
Lára var ánægð meðan allur hópurinn samkoma í um okkar málverkið enda gris sem mun freista frekari skapara með nýjum kveikju.
— Við skulum byrja hér, legg örmátt á og bëta á listafyrirmyndir, sagði Lára grænari glæstan anda sér og byrjaði á viðmiklu.
Miðlæg grasflötin varð fljótlega mög trúarsvæði, þar sem öldum saman óljós gróalíndrar skraut viðstöddust við hvern grunnpaða sem sólar kall snjallir lett.
Dagarnir færast hægar lituðu í skómahjöð til fögrar uppbyggðrar framtíðar.
