Eitt fallegt sumarkvöld var slökkviliðsmaðurinn Jón kristallur á fjallvegum, þar sem hann hjálpaði fólki í neyð og kæmi í veg fyrir eldsvoða. Þegar hann steig af reiðhjóli sínu á stórfenglegri, grænni grasflöt var sólin að setjast og himininn skartaði rauðum, appelsínugulum og fjólubláum litum eins og í litmálun. Það var eins og allt landslagið logaði í friði og rósemd.
Jón hafði farið þessa leið marga sinnum áður, en fannst eitthvað sérstakt á þessari kvöldstund. Þegar hann andaði að sér hinum ferska ilmi sem barst að honum frá grasinu og blómunum, heyrði hann undarlegt hljóð.
— Hulp!
— Er einhver hér?, spurði Jón forvitinn, þar sem honum var eðlilegt að kanna allt sem hafði yfir sér örlítinn dulúð.
— Já, ég er hérna niðri, hvíslaði smávaxið rödduævintýri.
Jón lyfti augum og leit niður á grasflötina og þar, meðal ilmandi blóma og laufblaða, stóð glitrandi álfur með stórar, glitrandi vængja eins og regnbogi.
— Hæ! Ég heiti Glófríður, sagði álfurinn glitrandi og beygði sig lítillega eins og prinsessa í baðlagi.
— Guði sé lof! Eruð þið öll í lagi? spurði Jón brosandi og rétti fram hönd sína.
— Já, já! Það kom ekkert fyrir, svona bland af forvitni og glaðværð hafði mig lítið út af laginu, svaraði Glófríður.
Á meðan þau töluðu, hafði Jón það augljós að Glófríður var ekki bara einhverjar venjulegur álfur heldur hafði mikilvæg hlutverk í álfheiminum. Hún var verndari blóma og plantna og hafði alls konar galdra sem héldu náttúrunni sannar og heilbrigðar.
— Ég er verndari þessa bæjar. Hvað ertu að gera hér? spurði Jón.
Glófríður svaraði með smá broddi — Ég er að leita að miklu mikilvægum töfrasteini sem birtir og bætir grasið og gróðurinn. Það gerir allt grænna og fegurra!
Jón vissi að hann gat hjálpað með alla sína reynslu í að leysa flóknar vandamál. Hann benti á reiðhjólið sitt og lét Glófríði hoppa á rafrænu sætið.
Þau hjóluðu lengra inn í grasflötina, þar sem grænar engjar voru og tré, sem teygðu sig upp í himininn eins og þeir vildu sveipa sólina með sínum laufum.
— Nú hvað, Jón? spurði Glófríður forvitin. — Hvar getum við fundið töfrasteininn?
Jón sýndi henni smávægilega steingrótarhellu þar sem hann hafði keyrt fram hjá á leiðinni. Hún var umlukin álfæretti og glitrandi kjarri.
— Það er einhverskonar undarleg merki hér! sagði Jón.
Glófríður andað djúpt að sér og lyfti hendinni. Með einni áhrifamikilli sveiflu skapaði hún bjartan gljá sem lýsandi stjörnur mynduðu kringlótt lögun.
Þegar þau læddust inn, fylgdu þau smáa leið sem háði þau í dásamlegan töfrahelli. Að lokum fundu þau stóran stein sem ljómaði eins og sólský í miðju þyngdarkeglas. Það var það sem þau leituðu að; töfrasteinninn.
— Þetta er það! sagði Glófríður með gleði og heilum huga. — Við getum nú veitt öllu náttúrunni kraft og blessun.
Jón var ánægður og studdi hana í að bera steininn út fyrir hellurnar. Þegar þau stigu út, var komin nótt og himininn var glóandi með óteljandi stjörnum.
— Hver á að kaupa einn ís til að fagna? spurði Jón með tóni glettni.
—Snillingur! , sagðist Glófríður með hlátri.
Eftir ævintýri sínu sátu þau næst á liðnu tré og sýndu Guð blessun í tveimur stóra ísa í höndum þeirra.
— Takk fyrir hjálpina Jón. Þú hefur bjargað deginum og náttúrunni hefur verið meira lifnari en nokkurn tíma áður, sagði Glófríður blíðlega.
Jón, með taumlaust bros, fannst hann heiðraður að hafa gert gott verk og sagt við Glófríði — Þá er kannski tími fyrir okkur að kveðja, en við verðum alltaf vinir og ævintýrir.
— Aldrei veit maður, hvort er annar dagur eða annar draumur framundan, hvíslaði Glófríður og flaug burt.
Jón tók hjól sitt og hjólaði heim, og í hjarta hans bar hann vitundina um að sú góða verk voru með mjög mikilvæg. Skjólt voru græn, blóm voru lífseganigur og framtíðin var umvafinn á alla.
