Íkalka, hinn forvitni hvalur af tegundinni steypireyður, var að kanna djúpsævi þegar hann skynjaði eitthvað undravert frá fjarska. Hann var ekki bara forvitinn, heldur líka ævintýragjarn og hugrakkur. Hann elti dularfullu bylgjurnar þar til hann fann talstöð fljóta á greiplu hafsins. Þessi talstöð var engu lík. Hún var stór og mjúk í handriðunum og lýsti af óendanlegum spennandi möguleikum.
— Hvað ætli þetta sé? muldraði Íkalka forvitinn og tók talstöðina með sér. Hann bar hana til lágs strandar og skotraði eitt auga upp úr vatninu til að kanna nærstöðvar.
Á ströndinni stóð fagurt leikhús með björtum ljósum og gylltum hurðum. Þetta var ekki venjulegt leikhús heldur líkt og gyðjurnar sjálfar sungu þar innan dyra. Hann mætti fjölda furðulegra veru sem bjuggu til skrýtnar hljóð, skópu hlátra og köstuðu litlum köldum kornum.
— Sjáum til hvað hér liggur! sagði Íkalka og brast á með stórt smámáluandi brosduldar.
Inni í leikhúsinu var Jólasveinninn í dulbúningi. Hann var ekki sá hefðbundni rauðklæddi karlinn í feldi, heldur ungur og fjörugur, en samt glitrandi í alla kanta.
— Velkominn, kæri Íkalka, sagði Jólasveinninn brosmildur. — Ég hef beðið þín. Þú sérð, ég var að leita að sérstökum hjálparaliði til að bjarga jóladraumi. Tala þetta fjarlægismáltekninsamband til himneskulegra áætlanna.
— Hvað áttu við? spurði Íkalka undrandi. — Hvað getur hvalur gert til hjálpar þínu verki?
Jólasveinninn brosti og beindi athygli sinni að glitrandi leiksviðinu sem var skreytt með snjófléttum og stjörnum. Með svakaleik lét hann Íkalka sjá dansa leðrusveppa, syngja maríuböku og kertaljós glitra í takt. Hjáhaldandi við leikhúsið var hið fullkomna tækifæri til að sýna hvernig töfrar jóla mynduðu hjarta barns.
— Þetta er ekki venjulegt leikhús, sagði Jólasveinninn og sýndi með handraðnum hringi. — Það er töfraleikur jólastundarinnar. Hvað sem við gerum hér mun speglast um allan heim og gleða börn af öllum hjartans dýpstu óskum.
Íkalka var heillaður af hugmyndinni, en atriði eitt hafði stungið tindum sínum í heila hans. Talstöðin! Hann tók hana úr sértínni og rétti hana til Jólasveinsins.
—Ég fann þetta. Getur þetta einhver merking haldið?
Jólasveinninn glampaði á hnöttóttu augun í sléttu andlitinu sínu og skældi á ská yfir talstöðina. Hann opnaði hylkið og truttonsýndi bæði sjáanlegan sérstæðan lítinn lykil sem runnu út úr bjólinu.
— This einstaka innblástur! gerði jólaverið glaðlega rándúkur. — Með þessari talstöð getum við kallað á verurnar frá öllum hnettisríkjum saman komið að jóla töfrum og til að hjálpa börnum.
Íkalka var nú orðinn ákveðinn. Hann hefði aldrei ímyndað sér að risavaxin dýr eins og hann gæti haft stórkostlegt hlutverk í því að gleðja og bjarga jólunum. Hann var nú tilbúinn að sinna öllu sem þörf væri á að gera.
— Hvað má ég gjöra, vinur minn? spurði hann af áhuga.
Jólasveinninn útskýrði að þeir hjóðlýsingar og hlutverkaleikarar þurftu; þeir þurftu hverju veru til að lamast fram beint og vangvelta hátíðahöldin, syngja hátíðasöngina og halda á flugeldum gegn dimmu nóttum. Með talstöðinni hraðinntingu tók þeir heimsreisur með himinskotsveinum, nornum, dvergunum og töfraveldum til að ganga sem örvar af fráturnum.
Hvalurinn dorg þeim saman yfir Noreg, spennan eflist gegnt, um Miðbaut og Afrika. Hann hjálpaði til við að búa til stóra stoðflugu svo börn í Afríku gætu séð snjókorn, hann söng með norðurljósin fyrir ungabörn hina ljóslausari nætur. Með vinabeiðna reyndi tala ítrekaða að vitja inngang og fullkoman hrylling.
— Allir glaðast nú saman, sagði guðsins yndislegt. — Alheimur botns óskapans geta allur verið ongni.
Jólin, sem þau gjörðu með einstefnu minni, nætti allir heimur af gamalmenni leikguði og tralla. Hjálpað þeim fast að líkamlega og handlýtast glitningum.
Þegar síðasta verk hafði verið leikið, brosti Íkalka með gleði í hjarta. Hvalkeppnin, ein hin ljúfasta sundin þrautveru hennar var nú af dularsettu ævintýramæri tróna á glæstan stall í örlögum allra jarðsetti sem saman.
Síðasta litla barn fylgdi alsællanum, þegar hann rak sig inn í blessaðbyggt leikhús sitt og heillaði Jólasveinin fyrir töfrar alla.
— Þetta hefur verið bestu jólin nokkru sinni, sagði Íkalki með tár í augum.
— Og það er allt þér að þakka, vinur minn. svaraði Jólasveinninn með breitt geislandi bros. — Ekkert eru töfrar jóla án hjarta frá vináttu og kærleik. Við skulum alltaf muna að jafnvel hvalur getur verið mikil hetja.
