Í þéttbýli þar sem allir elskuðu bækur, var eitt stórt bókasafn. Inni í þessu bókasafni lifði skjaldbaka að nafni Tóti. Tóti var mjög forvitinn skjaldbaka og alltaf að leita sér að nýjum ævintýrum.
Einn rigningardag, á meðan mókið fylgdi hverju dropa sem drap í safnið, ákvað Tóti að kanna gamla hluta bókasafnsins. Þar hafði hann aldrei verið áður. Hann skreið hægt en ákveðinn á milli gömlu legara hillanna. Blöðin brusluðu yfir lögulega ryðgóða hillu til að vökva blaðasögn.
— Er einhver þarna? heyrðist skyndilega djúpt hljóð. Tóti kipptist við og svipaðist hratt um. Að lokum sá hann einhvern standa við dimmt horn. Þetta var hávaxinn maður með langt hvítt skegg í nefni og klæddur í glæsilegan jakkaföt.
— Jæja, Tóti skjaldbaka, sagði maðurinn röddin, — ég hélt ég myndi aldrei sjá eldsneytisfyllstu ferðaskrifara á 4 sinnum. Viltu læra eitthvað nýtt?
— En, hver ert þú? spurði Tóti feiminlega en forvitinn.
— Ég er Galdramaðurinn Grímur, fullvissaði maur.
Grímur spurði hvort Tóti væri til í að kynnast dulmáli og töframennsku bókasafnsins. Þó Tóti væri hikandi, var forvitni hans miklu stærri. Því samþykkti hann að fylgja Grími.
Þegar þeir gengu inn í dýpri göng bókasafnsins, lýstust veggirnir upp með dásamlegum ljósum sem dansuðu í takt við skrefin þeirra. Grímur leiddi Tóta til mjög fornfálegs herbergis, fullt af gömlum og undurfögnum bókum. Ein bók þar virtist björtari en aðrar og stóð upp úr. Hönd Gríms bent á hana.
— Þessi bók hefur mátt sem þú getur ekki ímyndað þér, útskýrði Grímur. — Hún er full af galdrum og leyndardómum sem hægt er að læra, en hún er einnig mjög viðkvæmt skjal. Notaðu hana skynsamlega.
Þyrnótt og óaflátanleg, dró Tóti litlu fætur sína burt frá bókinni og horfði á græna kápunni hennar. Hann brosti breitt og hægði á hjartslætti hans þegar hann tók utan um hana. Þegar hann opnaði bókina leysðist fram einhver glitrandi töfraryk sem sveif með loftinu, lýsandi andlit Tótta af undrunar.
Úr opnum bók lengdist kælnin sogað vanga Dordja, letur, graf, heiti og síðu sem Tóti skildi ekki strax. Hverri blaðsíðu sem hann snýr fram litu nýir heimar og sögur. Smátt og smátt byrjaði Tóti að skilja merki galdranna.
— Prufuðu galdurinn „Sjá innsæi, sagði Grímur og hallaði sér nær. Tóti lagði litlu pottfýlufætur yfir bókina og las yfir setningarnar. Þegar hann lauk orðunum, glitrandi ljós kviknaði kringum þá og herbergið skiptist í nýjum litum. Eins og steinar af óendanlegri spegilhöll.
— Mikið ósköp, þetta er hreint magnað! sagði Tóti brosandi.
Smám saman byrjaði Tóti að læra fleiri galdra. Hann gat látið blóm spretta frá bókarsíðum, fært gamlar lýsingar til, og jafnvel myndað lítill táræðar á jörðinni sem gróið nýja hál af tárinu hans.
Eitt sinn, eftir langar námiðökurnar, ákvað Tóti að nota töfrabókina til að finna týndu sögu móður sinnar. Þessi tiltekna bók var glötuð ævaforrum og hélt heimsóknir sem hafði breyst í líf mörg þorp smáborgarmanna.
— Ég þarf að hjálpa heiminum, sagði Tóti ákveðið við Grím. Hann brautskráði bókina og undrast prýðismálum safnsins.
Vegna töfranna í bókinni komst Tóti í huglægan tíma. Hann fann dagatölmála sögumynd! Með stuttum tíma töktum þeir uppspurnsfiskinn þar sem leit sumum fósslánið. Þegar þeir höfðu náð svarinu, höfðu þeir skapað fjölmennan heim af nýjum sögnum.
Ein kvöld, þegar fjólublár pennalúri sveif yfir himninum og litlir köngulær hvíldi á smalabökkum safnsins, ákvað Tóti að lagfæra sig frá töframönnum. Hann opnaði síðustu blaðsíðuna.
Þar hélt við einn hring. Hann las yfir súluna lágan, — Heill galdring komi, þegar sögur meldast, þar mun hól menn fylla af von.
Og svo lokaði Tóti bókinni og leit til Gríms. — Ég held við höfum gert okkar, sagði hann í fullu trausti. Grímur kinkaði kolli og bjóst til að kveðja gamla vini.
Það sem eftir var, notaði Tóti hina sterku töframála til að hjálpa ungu prentuverkjunum og opnaði ný land með nýjum sögnum af trausti og forvitni.
