Það var eins og flestir aðrir dagar þegar björninn Bjarni ákvað að heimsækja safnahúsið í litla bænum Hriflu. Bjarni var ekki venjulegur björn. Ekki aðeins gat hann talað, heldur hafði hann brennandi áhuga á bókum og fróðleik. Safnahúsið var hans uppáhaldsstaður, þar sem hver einasta bók var eins og fjársjóður sem beið eftir að verða uppgötvaður.
Þennan dag, þegar Bjarni gekk inn um stóru dyrnar í safnahúsinu, var þar óvenjuleg stemning. Allt var kyrrt og hljóðlátt, nema fyrir einstaka torróttum hljóðum úr öðrum enda herbergisins. Bjarni kiknaði á tánum, með stóru skinnfilt hálsbandi að þefa af gömlu rykugum bókum og kanna herbergin eitt af öðru.
Skyndilega heyrði hann lágværan samtal heyrist bak við bókastafla. Þar stóð lítill strákur, með glampa í augum, og las hátt upp úr gamalli bók. Hann hrökk við þegar Bjarni nálgaðist – svo merkileg sjón var þessi stóri, góði björn sem virtist skilja hvert einstaka orð sem hann sagði.
— Hvað heitir þú? spurði Bjarni með vinalegu brosi á munninum og innbyggðum náð.
— Ég heiti Davíð, sagði strákurinn hikandi, enn einblíndi á Bjarna með forvitni.
— Guð blessi þig, Davíð, ég heiti Bjarni! Hvort hefur þú einhvern tíma leyst fjársjóðsþraut? spurði Bjarni með glampa í augum.
Davíð hristi höfuðið en himinn glampinn í augum hans gaf til kynna að hann væri meira en viljugur til að fá ný ævintýri. Það var þá að Bjarni opnaði veskið sitt og dró fram hænsnþraut sem hafði verið safnhúsinu kærleikspröfum í mörg ár.
— Þessi fjársjóðsþraut leiðir okkur til ógleymanlegra dýra, sálar og fjársjóða. Eigum við að reyna það saman? spurði Bjarni og setti þrautabréfið í kringum stórt lófann sinn sem heilt listverk.
Með sameiginlegum kraft, fóru bæði Bjarni og Davíð að fylgja þrautunum sem leiddu þá frá einu herberginu til annars. Á leið sinni hittu þau fyrir ævafornu handrit, frumleifratrúnaðarskrá og jafnvel samkvæmt sögunni steinda glymurhestinn sem var ærandi mikilvægur, en aldrei þurfti að hafa áhyggjur, því hægt var að treysta á safnahúslektorinn, sem gefa mun réttrar skýringar á öllum hlutum.
Í einu herberginu fundu þau gríðarstóran lás sem aðeins hægt var að opna með gátubókinni sem Bjarni hafði með sér. Þau ráku sig á, og brögðuðu, í heilum degi þar til nýtt gæluhlíð opnaðist í sálu þeirra. Á endanum stóðu þau frammi fyrir miklum risastórum bókakistu sem hafði verið falin innrískarfi margfaldar fornaldarbarnatímum.
— Þetta er fjársjóðurinn okkar! sagði Bjarni með dýrðarhæðum. — Opinberum kistu, Davíð.
Davíð opnaði kistuna varlega og þaðan tókum sig út fallegustu glansbækur sem hægt var að hugsa sér.
— Þetta er yndislegt! hrópaði Davíð með bros á vörum sínum. — Er þetta allt okkar?
— Já, kæri vinur, þetta er verðlaun okkar fyrir sameiginlega vinnu og hugrekki. Við munum nú deila þessum fjársjóði með öllum sem koma í safnahúsið, til að auðgast af fróðleik og gleði, svaraði Bjarni og faðmaði Davíð.
Og frá þeim degi hafa litlu bænavörður í Hríflu verið hamingjusömu yfir því að hafa Bjarni og Davíð sem verðir ýmissa fjársjóða safnahússins. Börnin héldu endurtekið inn til þessa verki, með forvitni og auðmýkt, vitaðandi að hvert eintak sögur var lika fær fyrir sína eigin fjársjóðs-leit.
