Prinsessa Ingibjörg, sem bjó í fallegu konungsríki, var forvitin að eðlisfari og elskaði að læra nýja hluti. Hún hafði þrek til að kanna bæði stórar og smáar ráðgátur. Einn daginn barst boð frá konunglegu hofinu við skóginn; það væri haldið mikill hátíð þar til að fagna nýjum málverkum sem höfðu verið hengd upp víðs vegar um hofið.
— Ég hlakka svo til að sjá þessa listaverk, sagði prinsessan spennt.
Þegar Ingibjörg kom í hofið, var hún heilluð af glæsileikanum innandyra. Litaðar rúður varpa litríkum regnbogum á fallega skreytta veggina og andrúmsloftið var ilmríkt af blómum sem voru prýtt í stórum vösum.
Þegar hún gekk inn í salinn sá hún málverk af undursamlegum trjám, víðáttumiklum láglöndum og heiðum með töfrandi skógi í fjarska. En það var eitt málverk sem vakti sérstaka athygli hennar. Það var stórt og sýndi riddara á góðfúsu hesti sem teygði út hönd til að bjarga einhverju úr dökkum skógi.
Í þeirri andrá heyrði hún mjúka, en ákveðna röddu bakvið sig:
— Ertu hrifin af þessu málverki, kær?
Ingibjörg sneri sér við og sá í átt að henni stóð riddari í skínandi brynju. Hann hafði bjart augu og hlýja bros.
— Já, þetta málverk er ótrúlega fallegt, sagði hún. — Það er eitthvað við það sem heillar mig.
— Þetta er málverk af góða riddaranum sem hjálpaði miklu fleiri en talið er, sagði riddarinn. — En myndirðu vilja vita meiri fróðleik um það sem máli skiptir?
Prinssessan kinkaði kolli. Riddarinn útskýrði að málverkið geymdi leyndardóm, og hann hafði lagt af stað í þessa ferð til að leysa hann.
— Get ég fylgt þér? spurði prinsessan með löngunarhrópi.
— Vissulega. Við verðum að fara hægt en öruggt svo við missum ekki af neinu mikilvægum, sagði riddarinn.
Riddarinn útskýrði fyrir Ingibjörgu hvernig málverkið birtir stöðuga þraut sem þyrfti þolinmæði og úthald til að leysa. Eftir að hafa rannsakað málverkið í einhvern tíma, fundu þau falda rún sem neyddi þau út í dökka skóginn.
Þegar þau voru komin í skóginn varð Ingibjörg fljótt var við að það væri miklu meira á ferðinni en ráðgátan. Skógurinn var dimmur og grisinn, en hann geymdi fjölmargar dulúðarfullar verur sem þau gátu aðeins kynst með því að vera varkár og áhugasöm.
— Við skulum líta okkur vel um núna, sagði riddarinn. — Við viljum ekki missa af neinum vísbendingum sem kunna að fela sig á milli trjánna.
Þau beindu sér að því að leita merkja í jörðinni og stöðvuðu til að tala við spekingslega uglur sem sátu á háum kvistum. Þeir segja þeim sögur af gömlum tímum þegar skógurinn var glæstur og fylltur með dýrð.
— Það er mikilvægt að vita söguna svo við getum skilið betri hvernig við getum hjálpað, sagði Ingibjörg.
Þar á eftir hittu þau hógværan dverg sem þekkti leiðina enn lengra inn í skóginn. Hann sagði þeim að leyndarmálið væri falin innan grjótkastala sem væri götur til hliðar frá göngustígnum.
Þau hægðu áfram á sér, athuga hvert skref og hverja beygju. Á leiðinni upplifðu þau glettni skógarins og lærðu að umfaðma hvert augnablik. Þegar þau loksins komu í kastalann, spútaðist allt út í forvitni og spennu.
Inni í kastalanum var nógu myrkt en þegar augu þeirra söddust á rökréttum ljósgeisla sem flæðir inn um lítinn skjálkraut. Þau sáu forn lög, skrifað á látlausan vegg um leiðina að leysa leyndardóminn.
— Þetta virðist vera það sem við höfum verið að leita að, sagði riddarinn. — Við verðum að fylgja leiðbeiningunum nákvæmlega og ekki flýta okkur.
Þau lásu áritunina og gáfu sér góðan tíma til að skilja hana. Meðal annarra hluta, var það sagt að þau ættu að telja 100 skref fram og 50 niður, með þessar ráðleggingar fylgdu þau þannig að þau náðu að endingu að þannig ákvörðun.
Þegar þau loks opnuðu síðustu hurðina, fundu þau gamla bók sem hafði verið falin í aldraðri skáp í djúpum kastalanum. Í bókinni var útskýring á því hvernig leyndardómurinn samanstóð af því að gefa fólkinu í konungsríkinu von og trú á framtíðina.
Ingibjörg og riddarinn fóru aftur til hofsins með bókina og deildu sérmeðvitskju sinni við aðra hátíðargestina. Framandlegir lýsingar þeirra um ferðina átti sér djúptorial innsæi og það var gleði í andrúmsloftinu þegar fólk skildi nú betur hvernig hægt og rólega og með skynsemi í hjarta, gat hvert augnablik skipt mestu máli.
Það gamla málverkið, sem hafði verið upphaf og leiðarljós þeirra, stóð upp á vegnum, það bar vitni um þann tíma þegar ný þekking gæti upphefing og bjartari framtíð fyrir alla.
