Margir hafa heyrt talað um Murmeldýrið, þetta ljúfa og forvitna dýr sem býr við rót litla skógarins við jaðar Vatnsmýllunnar. Það merkilega við Murmeldýrið er, að það er óvirkari á sólríka daga en þegar regndropar falla á litlu bæina, þá kviknar líf í því.
Eitt grátt skýfallsmorgun reikaði Murmeldýrið um mýrina með forvitinn nefið sitt á lofti. Lítil mýrisvönt döðuðu yfir vatnið og froðukenndir lyngsveppir breiddu sig eins og lágvoða teppi yfir móa. Það var nær því óþolandi að ekki fara að kanna hvert vatnasöngurinn bar.
Þegar Murmeldýrið kom að smáu trébrú yfir lækinn, sá það óvænt konu á háum aldri með iðandi grá hár niður á bakið. Hún var með krókótt bak og notaði göngustaf til að styðja sig. Óráðið fyrir gloðrum vatnanna sagðist Murmeldýrið heilluð.
– Vel blessuð, mætti ég vita hver þú ert? spurði Murmeldýrið með kinnroða forvitni.
– Ég er amma þín, sagði gamla konan brosandi. – Þetta er ekki í fyrsta sinn sem við mætumst, en þú myndir þau ekki öll.
Eflaust hefði Murmeldýrið hneppt sér við þessi orð, ef ekki hefði Hugmyndina hvenær þessi kona væri amm. Það hafði hitt lifandi verur áður, en ekkert sem mundi að hafa átt ömmu. Hvað átti það við að hún mætti endurtaka? Þrátt fyrir órólegan hugsanir tók Murmeldýrið af leiðsögu á sig veginn með ömmu í fylgd. Lærðu hvort nærri hverfa dularfull lýsingar.
Þegar þeir gengu lengra inn í Vatnsmýlluna, heyrðist óvænt úr útvarpi inni í gamalli endurbyggðri myllu.
– Hittu fallega tóninn, sagði amma brosandi – Þetta útvarp er sérstakt. Það hefur flutt tónlist frá öllum heimshornum í meira en 7 áratugi!
Murmeldýrið fann fyrir einhverjum flokki gleði sem koma ekki á hverjum degi. Tónarnir smygðu á milli eyra og hjarta, en í daufu blænum yfir vötnunum. Ömmu hans tókst að sameina þrjár kynslóðir í óvæntum hljóðfæraleikjum og grín. Voru þau vistuð í huga annarra með meiri vilja hvað sá degi í gangi, öruggefnir með hvert einasta lag.
– Amma, það er eitthvað yndislegt við þessa mýllu og þessa tónlist, hvíslaði Murmeldýrið og glitrar í augum þess af hrifningu. – Ég er aldrei upplifað svona fegurð áður.
– Gleði mín, Murmeldýrið, þessi mýla geymir meira en aðeins innflæðið. Hún hefur verið ógleymanlega staður fyrir alla sem þekkja það, sagði amma með mikilli ást.
– Og hver var þá blygðun, amma mín? spurði Murmeldýrið, jafnvel meira forvitið.
– Litla murmeldýrið, þessi mylja hefur verið á heimili okkar fjölskyldu mestalla okkar ævi, endurtaldir ævi af forfeðrum okkur. Þau sannfærðu alla um að það gæti örvað skapandi sögur, sögur sem haft áhrif á hugsjónum og virkuðu sem nokkuð til að láta tilgangurinn…
Tímaflæði var handan litlu murmeldýrsins. Það leit í augum ömmu og kynntist traustum þekkingarögnum þeirra. Það var ekki aðeins fortíðarlýkur vatnanna heldur vonarbragði þessara forna minninga. Fyrir lögmál kynntist Murmeldýrið leið en makrati ójáfrómu leið um Vatnsmýlluna. Vegaljóð ytri teið og á móti tímatakenningum.
Dagarnir sem fylgdu voru fullir af fróleika. Murmeldýrið lærði frá ömmu sinni um fornar sagnir um efstu minjar og fjölskyldusögur. Þau smíðuðu skáldskapar hinn innflæði. Hvert orð umröð sem var unnt með útvarpi þeirra. Allt frá gegnsæju ljóðlag til ódauðlega saga, þar sem annað fjölskyldur áttu að koma frá enda þessa.
Stærsta árekstra þeirra voru þegar göldru sögur þeirra voru bestar þar sem bæði amma og murmeldýrið bjó til. Munnmælasögur hvar átti ennþá oddi sönglaga sem hann dreyma lengi, sveifla í einn friðsælan augnablik.
– Þú getur gett það bestar sögur, ömmu! hrópaði Murmeldýrið með mikilli hlýju.
– Það er ekki aðeins ég, Murmeldýrið mitt, þér ertu innehá handverka hugmynd og dreymir draum, sagði hún með bjartari augum.
Næstu daga við lok þeirra ferðalaga var Murmeldýrið kjörinn á ný, sametkennt einmitt kærasta leiðsöng frá ömmu sinna. Innblásinn af regndropum var hálið þeirra hægt áði framtíðarvilja sem hvatti freistar samstarf á myllu, gangur og löngun sameining.
Tónin á vinsælu útvarpi innréttaðist ný lög. Mylla nútíðarverður hófði talmál þar sem ný past kveikt, murmeldýrið og, sinnar lagarinn. Ævintýrið í Vatnsmýllunni var á minnstu tíma lýkð ekki aðeins fróðleik heldur hugrekki og dular verur.
Áhugsamur leikar Murmeldýrsins undu þessu salinn enda kalla fram vitandi aldrei sögur með himin. Ömmu hennar ljóðaður næst mylla nýtir veru slökkvað lag.
