Það var yndislegur vorkvöld þegar köttur að nafni Kári kom auga á eitthvað sem vakti forvitni hans. Fyrir framan stóra, gömul hjólhýsi í skóginum stóðu tvö kerti með rauðum logum. Kerti sem ljómaði eins og þau væru töfrum búin. Ketturinn dró djúpt andann og opnaði dyrnar varlega.
— Hvað er þetta, hugsaði Kári. Hjálpa þau mér að komast inn í ævintýraheim?
Inni í hjólhýsinu var ekkert venjulegt. Það var þéttbýlið af gömlum bókum, litastrigum, mörgum mjúkum púðum og jafnvel stórum sjónvarpsskjá. En það áhugaverðasta af öllu var maðurinn í miðjunni – stór blár pengvin með svörtum doppum og þykkri hvítri rendur.
— Góðan daginn, sagði Kári kurteislega og angurværði.
— Góðan daginn, vinur minn, svaraði pengvininn vingjarnlega. Ég heiti Páll.
Kári leit í kringum sig forvitinn og vissi ekki alveg hvað hann átti að segja. Þangað til hann rak augun í sjónvarpið.
— Hvað ert þú að gera hérna, Páll?
Páll brosti og dinglaði vængjunum sínum.
— Ég er ævintýraelf og kom frá norðurpólnum. Nú bý ég í þessu töfrandi hjólhýsi og elska að skoða sjónvarp frá mismunandi löndum.
Kári varð mjög áhugasamur. Hann hafði alltaf elskað spennu og ævintýri, og nú fann hann að hann hafði rekist á eitthvað alveg einstakt.
— Ævintýraelf? Getur þú kennt mér eitthvað nýtt?
Páll brosti enn breiðar.
— Að sjálfsögðu, vinur minn! Komdu með mér.
Þeir gengu niður göngin sem litu út eins og langur karafni með litríkum listaverkum. Þeir sáu árferðug ljónar, hoppandi kengúra og dansandi íkorna, allt líflegt og glaðlegt myndir á veggjunum.
Þegar þeir komu að litlum sundlaug í hjólhýsinu, beygði Páll sig niður og tók upp vatni sem glitti í myrkri. Þar var leikáður í grýlukerti sem féll niður í skrúfuðu augum.
— Hvað er þetta? spurði Kári forvitinn.
Páll skýrði á:
— Þetta er töfravatnið mitt. Það gerir það kleift að fara á staði sem maður hefur aldrei áður ferðast til. Ferðaðu þig með mér?
Kári var fullur eftirvæntingar og játti án hik. Þeir létu sig detta í vatnið saman og allt óx dimmur. Kára fannst eins og hann væri að detta í gegnum myrka skógarhöfstjörn. Næsta hlut sem hann vissi var að þeir stóðu í miklu skógarnir innan hjólhýsisins.
— Páll, hvar erum við núna? spurði Kári.
— Við erum í ævintýragljúfrinu! svaraði Páll ákaft.
Þeir skoðuðu gljúfrin saman og sáu mikið af mismunandi plöntum og dýrum. Kári fannst eins og hann væri í ævintýraheim sem hann aldrei hefði dreymt um áður.
— Þetta eru tröllknúsartrén, sagði Páll og benti á háar grafningartré sem nutu spöng sem þessi og höfðu stórar lauf sem líktust höndum. Þau eru í fúsir til að knúsa einhverja sem ganga framhjá þeim.
Þeir gengu áfram og Kári rak auguna í risastóran björn sem stóð upp á leiðsöguturni.
— Hvaða undur eru þessi? spurði Kári spenntur.
— Þetta er Nalli Normi, vinsælasti leiðsögumaður okkar í ævintýragljúfrinu, útskýrði Páll. Hann veit allt um þetta svæði og gæti sagt okkur allar sögurnar.
Nalli var mjög vingjarnlegur björn og sagði þeim sögur af þúsund gumsi sem hafði komið á leiðsöguturni.
— Við erum mætti hér sama tíma og allra handhópsins í næsta mánuði, sagði Nalli. Þessar eru sérstakar tegundir af ævintýra sem fara saman með sumrinu og bera með sér vilja til gleði.
Þegar örkinni leitt austur fór, sá þeir vöxt á tindabyggingarnar sem voru stórar og hafa mikilhrifalaust til hjólhýsins.
— Á þessum hæstu tindum getur maður fengið ský til fylgdar, sagði Páll með kíminn. Og þegar skýin eru sammála, þá tekur þær þig með í óvissu ferðalag um himininn.
Páll og Kári héldu áfram að kanna ævintýragljúfurinn allan daginn. Þeir lærðu um háfremstur, lágvaxnari dýr sem lifðu í skuggunum, ástarkálfa sem litu út eins og litla fiðrildi en voru rómantískust af öllum heimsmálum.
Þegar dagurinn kom að lokum og stjörnurnar komu upp á himininn, ræddu þeir tveir vinir sín á milli um þær hugsunar sem þeim hafði lærst og þá ævintýratekni sem þeir hölluðu sér nýji.
— Þetta hefur verið ótrúlegt, sagði Kári innilega stafandi.
— Já, það er sanngjörn ævintýrazið, svaraði Páll. En núna eigum við afturferðina eftir.
Þeir snérust aftur í gegnum ævintýragljúfræðin, aftur í sundlaugina og þá spurði Kári skjótt og forvitinn: — Munum við alltaf tengjast átt?
Páll brosti og lagði fyrirsagnir til hans.
— Að sjálfsögðu. Sterk vinátta getur aldrei brotnað, búið til af sameiginlegum ævintýrum og samstarfi.
Og þannig gerðu þeir vináttu í gegnum ævintýri sem þeir myndu aldrei gleyma.
