Það var bjartur og fagur morgunn þegar skólabíllinn stöðvaði fyrir utan heimili Loka litla hundsins. Lokki var alltaf spenntur að fara í skólann, ekki aðeins til að læra en líka til að hitta vini sína. Hann var fjörugur, glaðlyndur og hafði skopskyn sem allir elskuðu. Á meðan hann steig í skólabílinn, heyrði hann óvæntan hljóð frá aftasta sæti.
Þar sat einstok veru sem Lokki hafði aldrei séð áður – glæsileg pardus! Þetta var ótrúlegt, því þeir höfðu bara heyrt sögur um slík dýr í skólanum. En þarna var hún, með stóra græna augun sem glitruðu eins og smaragðar og fallega, punktaða feld.
— Hæ-hæ, sagði Lokki forvitinn og hikandi. — Hvað heitir þú?
Pardusinn brosti breitt, og augun hennar ljómuðu.
— Ég heiti Pára. Ég bara flutti nýlega hingað og þetta er minn fyrsti skóladagur.
Lokki fann hlýja tilfinningu blossa upp innan frá. Hann vildi gera Pára velkomna og hjálpa henni að kynnast nýja staðnum sínum. Hann vissi hvernig það var að vera nýr og þurfa að finna sér stað í hópnum.
— Velkomin, kæri vinur, sagði Lokki með yl í röddinni. — Við skulum sitja saman í dag og ég skal sýna þér allt sem þú þarft að vita um skólann okkar. Hvað varðar skólabílinn, þá er þetta besta sæti! Maður sér svo vel úti.
Skólabíllinn hóf akstur og þau sátu saman, deildu sögur og hældu sér af nýjum hlutum sem þau höfðu lært. Pára var forvitin um margt og Lokki var fullur af fróðleik að deila. Hann sagði frá löngu leiðinni sem skólabíllinn fór, eldfjöllunum sem voru sjáanleg í fókus og litlu skógunum sem þau keyrðu fram hjá.
Þegar þau komu í skólann var enginn vafi í huga Loka að hann hafði eignast nýjan vin. Pára var líka mjög fegin að hafa hitt svo hjálpsaman og skemmtilegan vin á sínum fyrsta degi.
Morguninn í skólanum byrjar með kennslustund hjá frú Sigrún, blíðlyndum kettlingi sem var kennari þeirra. Hún tók eftir Páru strax og bjóst við að allir myndu bjóða hana velkomna.
— Velkomin, Pára, sagði frú Sigrún með móðurlegri kærleika í röddinni. — Endilega sestu niður við hliðina á Loka og segðu okkur aðeins um þig.
Pára sagði alla söguna sína. Hún kom frá fjarlægu landi þar sem pardusar voru algengir, þar sem hún bjó í litlu þorpi umkringdu af stórum trjám og fjölda annarra dýra. Skólayfirvöldin höfðu ákveðið að flytja hana til Íslands svo hún mætti fá bestu mögulegu menntun.
Lokki brosti og klappaði sér á bakið fyrir að hafa nú þegar skilið Pára betur. Dagurinn leið hratt með mörgum nýjum ævintýrum innan veggja skólastofunnar. Þau lærðu um tungl og stjörnur, hvernig litlu ávaxtaflugurnar lifa og gátu jafnvel fengið að smakka á hermikitsuhring .
Þegar skóladagurinn var að ljúka og þau settust aftur í skólabílinn, sáu þau ýmsar verur utan við gluggann. Margir krakkar veifuðu þeim og vonuðust til að fá að hitta þá daglega. Lokki og Pára hlóu saman og þáðu vini sína með hlýjum hug.
Þegar þau komu áðum, benti Lokki á fallega litla lækinn sem flæði hjá.
— Hérna erum við alltaf að leika okkur eftir skóla, sagði hann brosandi. — Við erum oft að tína litla steina og sögna þá hver á að hafa fallegra kaupið.
Pára geislaði af spennu.
— Ég hlakka til að kynnast staðanum enn betur. Við getum haldið áfram að læra og hún frægri stórum eldfjöllum sem þú minntist á.
Lokki samþykkti á meðan hann hjálpaði Páru við að bera skólabókina sína heim.
— Hvað um að við söfnum fleiri vinum til að vera með okkur næst? spurði hann.
Pára glósaði. — Það myndi vera yndislegt, Lokki. Ég er svo glöð að ég hitti þig.
Svo léttu þau við alla leið heim og urðu óaðskiljanleg síðan. Þeirra fyrsta ferð í skólanum hafði umbreyst í ógleymanlega sögur af nýrri vinskap og endalausu ævintýrum framundan.
