Lilli skjaldbaka var fróðleiksfús og forvitin skepna. Hún hafði eytt miklum tíma í að læra um heiminn í kringum sig og sérstaklega um brúarbygginguna sem var heimili hennar. Brúin, sem nefnd var Gyllta Brúin, tengdi tvö lönd og var mikilvæg leið fyrir ferðalangana.
Á hverjum degi snérist lífið á Gylltu Brúnni um allt eftir hvort skýjin væru grá eða sólin skini. Fólk kom og fór; bílar brummuðu yfir og fuglar notuðu brúnna sem áningarstað. En það sem mesta athygli Lilla var hvernig allt þetta samhengi hangdi saman með hjálp brúarstólpa, snúrna og heilltækja. Hún hafði heyrt sögur um að brúin væri lifandi.
— Brúin getur hvíslað að þeim sem eru með næmt eyra, hefðu eldri skjaldbökurnar sagt.
Dag einn, þegar Lilli var að kanna neðansjávarhluta brúarinnar, fann hún litla kassa með talstöð. Hún dró hana upp úr vatninu og skoðaði hana með varfærni. Þetta var ekki bara venjuleg talstöð; hún var merkt með undarlegum táknum og hafði tærar raddir sem komu í gegn þegar hún kveikti á henni.
— Hjálpið okkur, báðu raddirnar veiklega, brúin er í hættu!
Lilli skildi að hún þurfti að bregðast hratt við. Hún notaðist við talstöðina til að reyna að hlera, áreita og tengja við einhverja á hinum megin brúarinnar. Eftir smá stund heyrði hún röddina af gamla fuglinum Krumma.
— Hvað er þetta, hver ertu? spurði Krummi tortrygginn.
— Ég er Lilli skjaldbaka, svaraði hún. Brúin er að kalla á okkur um hjálp! Við verðum að gera eitthvað strax!
Krummi flaug á hraða himins til að tína upplýsingar frá handhófum sínum í fuglaveraldinum. Á meðan nálgaðist Lilli vin sinn úrklippuottann Tuma, sem bjó í nálægu trjám.
— Tumi, sagði hún með örvæntingu í röddinni, vi verðum a gera eitthvað til að bjarga brúinni!
— Jæja, sagði Tumi. Þú beruru skönnun, Lilli. Við verðum að athuga á hvaða ástandi brúin er.
Með þessari áætlun í huga fóru þau áfram. Yfir sólarleysið, meðan vindur blæs kalt yfir brúnni, byrjaði Lilli skjaldbaka og vinir hennar að meta ástand brúarinnar. Þau klifruðu hér og þar, mældu hverja sprungu og hverja vélarhlíð sem virtist vera farin að týna snúan.
Cade, fornu brúargæsludýr og neðancasin sveppur, lá skjálfandi í einum af litlu holunum á brúnni. Það var augljós ástæða. Óhugnanlegir skuggaverur voru að skríða fram úr þeirhyllum sínum og ógna samlyndum brúarvinnunni.
Það var þá sem Lilli tók ákvörðun:
— Við verðum að nota talstöðina til a sambandta alla nornar sem gætu hjálpað okkur!
Farið af stað símafáallinn um talstöðina, fengu þau samband við fleiri sem bjuggu á og umhverfis brúnna. Fuglahópar flugu og tóku eftir sáu saman auðkenni stað, furður, og skammar, bíðandi eyðarað stökkva inn og rétta á vegna frásagna. Jafnvel tunglskinsrefur og tófan kom til að upplýsa bestu leiðirnar að varna og byggja verjuna við.
Allur hópurinn fór í að vinna saman, viðhalda þátttakandi samstarfi og safna þessum styrkleikum meðan a brothætt samfélagssönnun unni handan göngunnar, þó þráin væri reyjað.
Allt viðhald, leiðbeiningar og samkynning að trú ákveðið æðað in stæna litaspeilum í sinni. Það var eins og talstöðin hefði þjónusta alla þeirra þær ráða að fólk. Með hugrekki, kænsku og samhentni, unnu þau ekkert síður.
Við björgun þeirra, Gyllta Brúin rekkur af vörum bundnum kallbragði og fagnaði þau öllum. Loks þegar var yfirvaravöðinn endurreyndur, hljóp Lilli til að heita sinnum, fréttlaust vanalegt nýráð bragð til að marka hæla heljarmé.
Eftir langan dag, og þegar stjörnurnar glitruðu yfir næturhiminninum, lá búið við býlið og slappjungin í vogi seigu ferilvígíum. Hlýja siglingar, drengjaleg deildarníkona og frelsishugur. Það var þá að Lilli og vinir hennar áttuðu sig á samningu, áræðan það svo máttur að brúa, jafnvel til annars tíma, öll þau sameina.
