Güneş, pırıl pırıl parlıyordu. Ormanın içindeki büyük gölde yaşayan, adı Zıplayan olan bir kurbağa vardı. Zıplayan ile ilgili özel olan şey, merakının sınırlarını zorlayan bir varlık olmasıydı. O, her daim yeni şeyler öğrenmek, keşfetmek ve maceralara atılmak isteyen küçük bir kurbağaydı.
Bir gün, Zıplayan, gölün kenarındaki yosunların arasında parıldayan bir şey gördü. Yaklaştığında büyük bir şaşkınlık yaşadı. Bu, hiç görmediği türden, camdan yapılma ve metal çerçeveli devasa bir denizaltıydı. Merakının da ötesinde, bir an olsun duraksamadan denizaltının içine girdi.
Denizaltının içi, Zıplayan'ın hayal bile edemeyeceği renkler ve ışıklarla doluydu. Her yerde düğmeler, ekranlar ve tuhaf aletler vardı. Derken, bir ses dikkatini çekti. Gürültülü bir soluk alıp verme sesiydi bu. Zıplayan, sesin geldiği yöne doğru ilerlediğinde, bir avcı ile göz göze geldi. Avcı, deniz canlılarını takip etmek için kullanılan özel bir denizaltında çalışan bir insandı. Ancak, o da Zıplayan gibi denizaltında kaybolmuştu.
— Merhaba, dedi Zıplayan çekinerek. Sen kimsin ve burada ne arıyorsun?
— Merhaba, ben bir avcıyım. Ancak, kayboldum ve buradan nasıl çıkılacağını bilmiyorum, dedi avcı üzgün bir ses tonuyla.
Zıplayan, hiç düşünmeden yardım etmeye karar verdi. Ama nasıl? Bu karmaşık denizaltını nasıl çalıştıracağını bilmiyorlardı. İşte o an, Zıplayan'ın dikkatini gölde bulduğu ve yanında getirdiği bir şemsiye çekti. Bu şemsiye sihirliydi ve belirli problemleri çözmekte kullanılabilirdi. Zıplayan ve avcı, şemsiyenin yardımıyla denizaltının kontrol panelini çalıştırmayı başardılar.
Şemsiye, onlara problem çözme konusunda yol gösterirken, Zıplayan ve avcı, denizin altındaki dünyanın güzelliklerini de keşfettiler. Denizaltı hareket etmeye başladığında, büyük deniz canlıları, yapay resifler ve batık gemiler arasında gezdiler. Bu, sadece bir kişinin çözüm getiremeyeceği, ancak birlikte çalışarak üstesinden gelinebilecek zorlukları aştıkları bir yolculuktu.
— Bir elin nesi var, iki elin sesi var, dedi avcı, bir süre sonra. Sen olmasaydın, buradan çıkamaz ve bu harikulade manzarayı göremezdim.
Zıplayan bunun üzerine, Ben tek başıma bunu başaramazdım. Senin bilgin ve tecrüben olmasaydı, bu deneyimi yaşayamazdık, diye ekledi.
Zaman geçtikçe, Zıplayan ve avcı, birlikte geçirdikleri bu deneyim sayesinde sıkı dostlar haline geldiler. Avcı, ormanın ve göllerin değerini, doğada yaşayan canlılarla uyum içinde olmanın önemini Zıplayan'dan öğrendi. Zıplayan ise insanların bazen korkulacak varlıklar olmadığını, dostluk ve yardımlaşmanın her türlü zorlukların üstesinden gelmeye yardımcı olduğunu öğrendi.
Bu olağanüstü macera sonrasında, denizaltı, Zıplayan'ın yaşadığı gölün kıyısına ulaştı. Güneş batmak üzereyken, Zıplayan ve avcı vedalaştılar. Avcı, macera boyunca kendisine eşlik eden küçük dostuna minnettarlıkla baktı.
— Seni hiç unutmayacağım, Zıplayan. Birlikte her şeyin üstesinden gelebileceğimizi öğrendik.
Zıplayan da tebessüm ederek, Bir daha denizaltına düşersen, biliyorsun ben hep buradayım! dedi. Ve böylece, her ikisi de kendi dünyasına, ama yepyeni deneyimler ve öğrenilmiş derslerle döndüler.
Bir elin nesi var, iki elin sesi var; Zıplayan ve avcının hikayesi, gerçek dostluğun ve birlikte çalışmanın önemini tüm ormana ve onun ötesine yaydı.
