In het hart van een bruisende stad, verborgen tussen hoge gebouwen en smalle steegjes, lag een bibliotheek zo oud dat zelfs de oudste bomen in het nabijgelegen park niet konden herinneren wanneer het zijn deuren voor het eerst opende. Deze bibliotheek, met zijn torenhoge boekenkasten en eindeloze gangen vol verhalen, was de thuisbasis van een bijzonder geheim.
– Zou je geloven als ik je vertelde dat in deze bibliotheek een magisch paard woont? fluisterde Mevrouw Elzemarie, de bibliothecaresse, op een dag aan Lucas, een jongen met een grenzeloze nieuwsgierigheid en honger naar avontuur.
Lucas, wiens ogen oplichtten bij het horen van het woord 'magisch', knikte hevig.
– Hoe vind ik het? vroeg hij, nauwelijks in staat zijn opwinding te bedwingen.
– Het paard zoekt jóú, antwoordde de bibliothecaresse geheimzinnig. – Maar alleen de ware liefhebbers van verhalen kunnen zijn verschijning aanschouwen.
Gewapend met deze kennis begon Lucas zijn zoektocht. Hij dwaalde door de bibliotheek, van het ene boek naar het andere, van het ene verhaal naar het volgende, met hongerige ogen en een dorstige geest.
Op een middag, terwijl de oranje gloed van de ondergaande zon door het glas-in-loodraam viel en de bibliotheek in een warm licht hulde, hoorde Lucas een zacht gehinnik. Volgend op het geluid, vond hij zichzelf in een vergeten hoek van de bibliotheek, ver weg van de bekende paden die hij tot dan toe had bewandeld.
– Wie ben jij? fluisterde Lucas, terwijl hij toekeek hoe de schaduwen dansten om iets te onthullen dat hij nooit voor mogelijk had gehouden: een prachtig paard, wiens vacht glinsterde als de nachtelijke hemel bezaaid met sterren.
– Ik ben Asterion, fluisterde het paard terug, een stem die klonk als een zachte bries. – Ik bewaak de verhalen van deze bibliotheek.
Lucas' hart klopte in zijn keel. Hij voelde dat hij op de drempel stond van iets wonderbaarlijks.
– Waarom ben je hier? vroeg hij, zijn stem vol ontzag.
– Ik ben hier om te zorgen dat de magie van de verhalen nooit verloren gaat, antwoordde Asterion. – En om diegenen die echt in de magie geloven op avontuur te nemen.
Zonder een moment te twijfelen, vroeg Lucas: – Mag ik met je mee op avontuur?
Asterion knikte, en met een sprankelende gloed omhulde hij Lucas in licht. Toen het licht verdween, bevonden ze zich niet langer in de bibliotheek, maar in een weelderig bos dat zo levendig leek dat elke blad en tak bijna te vertellen leek te zijn.
– Waar zijn we? vroeg Lucas, zijn ogen wijd open van verwondering.
– In het land van ongeschreven verhalen, antwoordde Asterion. – Hier kan elke boom, elke steen, een nieuw verhaal beginnen.
De avond viel over het bos, en onder de sterren ontvouwde zich een avontuur dat elk kind zich zou wensen. Met Asterion aan zijn zijde ontdekte Lucas verhalen van moed, vriendschap en fantasie, elk meer betoverend dan de vorige.
Na wat een eeuwigheid leek in het gezelschap van magie, verscheen de bibliotheek weer voor Lucas. Met een zwaar hart nam hij afscheid van Asterion, wetende dat hij terugkeerde naar zijn wereld met iets kostbaars: een hart vol verhalen en avonturen.
– Vergeet nooit, fluisterde Asterion terwijl hij begon te vervagen, – de ware magie ligt in de verhalen die we delen en in de harten die bereid zijn ze te geloven.
Met een schok keerde Lucas terug naar de bibliotheek, de laatste stralen van de zon vangen die door de ramen vielen. Hij vond Mevrouw Elzemarie, die hem met een wetende glimlach begroette.
– Heb je gevonden wat je zocht? vroeg ze.
Lucas knikte, zijn ogen schitterend met dezelfde sterren die hij gezien had op Asterion's vacht.
– En nog veel meer, fluisterde hij terug.
Vanaf die dag werd Lucas een vurig verteller in de bibliotheek, fluisterend over magische paarden, ongeschreven verhalen, en avonturen die wachtten op degenen die durfden te dromen.
En misschien, op stille avonden, als het licht net goed viel, kon je in de bibliotheek een zacht gehinnik horen, een belofte dat de magie altijd een bladzijde weg was voor degenen die bereid waren te zoeken.
