In een sprookjesachtig koninkrijk stond er een bibliotheek die allesbehalve gewoon was. De gemeentelijke bibliotheek had een uniek vermogen: elk boek, elke plank en elke hoek bezat oude geheimen en verborgen schatten.
Prinses Emilia, een meisje met gouden haren en felgroene ogen, was dol op lezen. Elke middag bracht ze door in de bibliotheek, verloren in avonturen en verhalen. Op een middag ontdekte ze iets vreemds op de eerste verdieping, verscholen tussen stoffige oude boeken.
– Wat is dit? vroeg ze verbaasd, terwijl ze een zwaar boek uit de kast trok. Bij het openen ervan viel een oud perkament eruit.
Het perkament verwees naar een schilderij dat ergens in de bibliotheek hing, en daarop zou een route naar een verborgen schat staan. Prinses Emilia voelde haar hart sneller kloppen. De schat klonk verleidelijk, maar nog intrigerender was het mysterie daaromheen.
Net toen ze het perkament weer terug wilde stoppen, hoorde ze achter zich gerommel. Ze draaide zich snel om en stond oog in oog met Kapitein Zeebeer, een ruige piraat met een houten been en een ooglap.
– Wel, wat hebben we hier? grijnsde de piraat. – Zoek je naar hetzelfde als ik, prinsesje?
Emilia was eerst geschrokken maar herstelde zich snel.
– Als je het schilderij bedoelt dat naar de schat leidt, dan ja! Ik ben prinses Emilia.
– En ik ben Kapitein Zeebeer, beroemd en berucht over de zeven zeeën! antwoordde de piraat met een knipoog. – Maar zeg me eens, prinses, waarom zou een dame zoals jij op zoek gaan naar een schat?
– Omdat… begon ze aarzelend, – Ik altijd de verborgen verhalen en geheimen heb willen ontdekken. Geld en rijkdom interesseren me niet. Het is het avontuur dat telt.
De piraat staarde even naar haar en knikte toen goedkeurend.
– In dat geval, laten we samenwerken. Wie weet wat we kunnen ontdekken!
Samen begonnen ze aan hun zoektocht door de bibliotheek op zoek naar het schilderij. De bibliotheek was groot, met lange rijen boekenrekken en knusse leestafels. Aan elke muur hingen talloze schilderijen, dus de zoektocht leek als een naald in een hooiberg.
– Kijk, daar! riep Emilia enthousiast, wijzend naar een schilderij bij het raam. Het was een oude zeeslag, met schepen en piraten.
– Interessant, mompelde Kapitein Zeebeer. – Maar is dit het juiste schilderij?
Dan viel hun oog op iets merkwaardigs: een klein, ingegraveerd symbool in de hoek van het schilderij. Het was een kompasroos met een richtingaanwijzer. Ze besloten de aanwijzing te volgen.
– We moeten oostwaarts gaan, vertelde Emilia zelfverzekerd. Ze hadden gelijk, want na een tijdje ontdekken vonden ze diep in de bibliotheek een andere aanwijzing bewonderd in een schilderij van een kasteel.
– Hier! We zijn dichtbij! riepen ze in koor. Stef en Emilia haastten zich naar de achterkant van de bibliotheek, waar ze een verborgen deur vonden.
– Wat een avontuur! giechelde de prinses nerveus.
Ze openden de deur en vonden een donkere trap die naar beneden leidde. Eenmaal beneden stuitten ze op een stoffige oude kamer, gevuld met met goud doordrenkte verhalen in de vorm van sierlijke boekwerken.
– Dit is het! Dit is de schat! riep Kapitein Zeebeer uitgelaten. Maar in plaats van juwelen en goudflessen vonden ze boeken en schilderijen van onschatbare waarde.
In het midden hing een schilderij van een oude bibliothecaris die als een wijze tovenaar was afgebeeld. Hij hield een groot boek vast waaruit licht scheen; de schat was kennis en wijsheid.
– Wauw, mompelde Kapitein Zeebeer. – Ik had nooit gedacht dat ik deze dag zou beleven.
– Beter laat dan nooit, glimlachte Emilia. – Dit is meer waard dan goud en juwelen. Met deze kennis kun je de wereld veranderen.
De piraat knikte lachend en voelde zich plotseling heel anders over wereldse rijkdom.
– Je hebt helemaal gelijk, prinses. Misschien… misschien is het tijd voor mij om mijn levensstijl te veranderen. Ik heb altijd naar goud gezocht, maar wat ik echt nodig had, was al die tijd kennis.
Prinses Emilia pakte enkele van de oude boeken en gaf ze aan Kapitein Zeebeer.
– Hier, deze wijsheden kunnen je op je verdere reizen begeleiden. En vergeet niet, avontuur volgt de nieuwsgierigen.
Kapitein Zeebeer lachte en nam de boeken voorzichtig aan.
– Dank je, prinses Emilia. Soms kan zelfs een oude zeerover nog iets nieuws leren.
En zo, hand in hand, liepen prinses Emilia en Kapitein Zeebeer terug de bibliotheek uit. Ze hadden niet alleen een schat gevonden, maar ook een waardevolle vriendschap en het besef dat kennis nog kostbaarder is dan goud.
Ze leefden allebei nog lang en gelukkig, elk met hun eigen verhalen en avonturen verrijkt door hun gedeelde ervaring. En de moraal leerde hen beide dat, ja, beter laat dan nooit.
