Ding, dong! De bel rinkelde door het huis van Lama. Ze opende de deur en kreeg een brief in haar poten gedrukt. De afzender was onbekend, maar de boodschap intrigeerde haar:
Beste Lama,
Je bent uitgenodigd voor een geheime missie onder water.
Begeef je naar de haven bij zonsondergang.
– De Kapitein
– Oh wauw, een geheime missie! Dat klinkt spannend! mompelde Lama terwijl ze haar tas inpakte.
Bij de haven stond een grote, glanzende onderzeeër klaar voor vertrek. Lama stapte met een nieuwsgierig gevoel naar binnen. Ze had nog nooit zoiets gezien. De binnenkant van de onderzeeër was net zo magisch als de buitenkant. Het hele interieur glinsterde en fonkelde als sterren in de nacht.
Plots hoorde ze een zacht geblaat.
– Bèèè! Wie ben jij?
Lama draaide zich om en zag een pluizig, wit schaap staan. Ze glimlachte en stelde zichzelf voor:
– Hoi, ik ben Lama. Jij?
– Ik ben Schaap! En ik denk dat we samen op deze geheime missie zijn, antwoordde het schaap vrolijk.
De onderzeeër begon te zoemen en zoefde stilletjes onder water. Diep, diep onder de golven, waar het stil en donker was. Lama en Schaap keken uit de raampjes en zagen de mooiste vissen met glinsterende schubben voorbij zwemmen. De zeebodem was bezaaid met kleurrijke koralen en geheimzinnige schatkisten.
Na een paar uur varen, kondigde een schelle stem door de intercom aan:
– Bemanning, we hebben een noodsignaal ontvangen uit een nabijgelegen onderwatergrot. We moeten nu onmiddellijk erheen!
Lama en Schaap maakten zich klaar voor het avontuur. Ze trokken stevige duikpakken aan en staken de grote, zware deur van de onderzeeër open. Ze zwommen de donkere grotten in en zagen de schaduwen van vreemde wezens rondzwaaien.
– Oh nee! Kijk, daar! zei Schaap, terwijl ze met haar poot wees.
In de verte zagen ze een kleine octopus vastzitten onder een stenen pilaar. Ze zwom paniekerig rond, haar tentakels wappertend in het koude water.
– We moeten haar helpen, besloot Lama vastberaden.
Samen duwden en trokken ze aan de zware steen, maar hij wilde niet bewegen.
– Het is te zwaar, pufte Schaap.
Lama keek om zich heen en zag een groep krabben. Ze besloot om hen om hulp te vragen.
– Excuseer, zouden jullie ons kunnen helpen? Onze vriendin zit vast, riep Lama naar de krabben. Maar de krabben schudden hun scharen en gaven aan dat ze te bang waren.
Ze probeerden nog een paar keer de steen te verplaatsen, maar telkens zonder succes. De kleine octopus begon te wanhopen.
– Het spijt me, fluisterde Lama tegen de octopus.
Maar net op dat moment verscheen er een oude, wijze zeeschildpad toepasselijk genaamd Opa Schildpad. Zijn schild was bedekt met zee-egels en wieren, en hij had een zachtaardige glimlach op zijn gezicht.
– Wat is hier aan de hand? vroeg Opa Schildpad.
– Onze vriend zit vast onder deze steen, en we krijgen hem niet weg, legde Schaap uit.
Opa Schildpad knikte traag en zwom dichterbij. Met z'n sterke vinnen en rustige, bedachtzame bewegingen begon hij de steen voorzichtig te verschuiven. Lama en Schaap hielpen zo goed als ze konden. Na een tijdje hoorden ze een zacht krakend geluid.
– Het werkt! juichte Lama.
De steen verschoof eindelijk genoeg zodat de kleine octopus zichzelf kon bevrijden. Ze zwom snel weg en verstopte zich achter een rots om op adem te komen. Schaap en Lama klapten in hun poten.
– Dank u wel, Opa Schildpad! zei Lama.
– Graag gedaan, kinderen. Vergeet nooit dat geduld en samenwerking de sterkste gereedschappen zijn, glimlachte Opa Schildpad wijs.
– Beter laat dan nooit, voegde Schaap eraan toe.
Ze keerden terug naar de onderzeeër, waar ze als helden werden ontvangen. De bemanning juichte, en de kapitein feliciteerde hen.
– Jullie hebben vandaag iets geweldigs verricht, zei de kapitein.
– Ja, en we hebben geleerd dat het nooit te laat is om de juiste beslissingen te nemen, antwoordde Lama met een brede glimlach.
Terug aan boord hielden Lama en Schaap nog een feestje met cupcakes en limonade. Zittend in de gezellig versierde eethal, omringd door nieuwe vrienden, wisten ze dat dit avontuur een speciaal plekje in hun hart zou hebben.
De missie, de nieuwe vrienden, en de wijze lessen die ze hadden geleerd – ze zouden alle herinneringen koesteren. En wie weet? Misschien zouden er nog meer onderwateravonturen op hen wachten. Maar voor nu zouden ze genieten van elk moment, wetende dat ze alles aankonden, samen.
