Het begon toen Zonneschijn, een nieuwsgierige kleine slang, zich een beetje verveelde. Ze woonde samen met haar familie in een rustige grot aan de voet van een hoge berg. Elke dag kroop ze rond dezelfde stenen, speelde ze met dezelfde bladeren en rustte ze op hetzelfde stuk zonovergoten rots. Maar diep in haar hartje verlangde ze naar avontuur.
-Mama, papa, ik ga op verkenningstocht, kondigde Zonneschijn op een ochtend aan.
-Hoewel de wereld vol gevaren is, moet je ook leren wat buiten de grot ligt, zei haar moeder wijs.
-Vaarwel, mijn dappere kindje, zorg ervoor dat je altijd terugkomt, voegde haar vader eraan toe terwijl hij een beschermende lik over haar glimmende kop gaf.
Met die warme woorden begon Zonneschijn aan haar grote avontuur. Ze kronkelde door gras en struiken, steeds verder de berg op. Het was spannend en enigszins angstaanjagend wat voor verrassingen er zouden komen.
Na een tijdje hoorde Zonneschijn geluiden die ze niet kende. Het waren korte, hoge piepjes die weerkaatsten tegen de rotswanden. Nieuwsgierig als ze was, volgde ze het geluid. Plotseling botste ze letterlijk tegen de vleugels van een wilde vleermuis!
-Hé, oppassen! riep het vliegende wezen uit.
Zonneschijn krabbelde achteruit en keek omhoog. Daar hing een vleermuis ondersteboven aan een tak, nieuwsgierig naar haar glurend. Hij had grote, glanzende ogen en vleermuisvleugels die hij nu voorzichtig opvouwde.
-Hallo, mijn naam is Vleugel, stelde de vleermuis zich voor. Wat doe jij hier, kleine slang?
-Ik ben Zonneschijn en ik ben op avontuur! antwoorden de slang dapper, hoewel ze ergens diep in haar buik wat zenuwen voelde.
Vleugel glimlachte breed, wat een nogal grappig gezicht was voor een vleermuis.
-Avonturen zijn mijn specialiteit, zei hij. Hoe kan ik je helpen?
Zonneschijn vertelde Vleugel over haar verlangen om de top van de berg te bereiken. Ze had altijd gehoopt dat de wereld prachtig zou zijn gezien van helemaal boven. Vleugel sloeg zijn vleugels opgewonden uit.
-Dat klinkt als een prachtidee! Maar weet je wel hoe zwaar die tocht kan zijn?
Zonneschijn knikte zenuwachtig.
-Wie niet waagt, die niet wint, toch?
Met die woorden begonnen ze aan hun uitdagende klim. Vleugel leidde de weg, zigzaggend door smalle spleten en over steile rotsen. Zonneschijn volgde dapper, hoewel ze af en toe een pauze moest houden om op adem te komen.
Onderweg vonden ze allerlei fascinerende dingen: kleurrijke bloemen, vreemde steengoed en een oude verlaten paraplu. De paraplu was kleurrijk en verfrommeld, waarschijnlijk achtergelaten door iemand die ooit door de bergen had gezworven.
-Wat is dat? vroeg Zonneschijn nieuwsgierig.
-Oh, dat is een paraplu. Mensen gebruiken het om zich te beschermen tegen regen, legde Vleugel uit.
Zonneschijn was gefascineerd en probeerde de paraplu te openen. Na wat gehannes lukte het haar en spreidde de paraplu zich verrassend wijd open. Ze hield hem stevig vast met haar staart terwijl ze zich verder voortbewoog, wat haar een dom, maar vastberaden uiterlijk gaf. Vleugel lachte en moedigde haar aan.
Na uren van klimmen en klauteren bevonden Zonneschijn en Vleugel zich eindelijk op de top van de berg. Het uitzicht was adembenemend. De wereld strekte zich uit tot aan de horizon, in alle tinten van groen, blauw en goud. De zon hing als een vuurbal aan de geslepen blauwe hemel.
-Oh, dit is nog mooier dan ik me had voorgesteld, fluisterde Zonneschijn terwijl ze haar ogen wijd opensperde.
Vleugel klapperde met zijn vleugels en zweefde naast haar.
-Wat had ik je gezegd? Avonturen zijn altijd de moeite waard, vooral als je iets nieuws ontdekt.
Zonneschijn lachte gelukkig, haar angst was helemaal weg. Ze draaide de kleurrijke paraplu rond en zag hoe het licht erdoorheen danste. Ze voelde zich trots en vervuld van vreugde.
Na enige tijd genoten te hebben van het uitzicht, begonnen ze langzaam aan hun weg terug naar beneden. De afdaling was veel gemakkelijker met de wijsheid die ze opgedaan hadden. Ze kwamen veilig terug in de grot, waar Zonneschijn met haar vrienden en familie hun avonturen deelde.
-Dapper kind van me, je hebt geleerd dat wie niet waagt, niet wint, zei haar moeder met een glimlach.
En hoewel Zonneschijn die nacht vermoeid in slaap viel, droomde ze van nog veel meer avonturen samen met Vleugel en de magische paraplu. Haar hart was vol moed en haar ziel vol inspiratie om de wereld te verkennen.
Ze wist dat er altijd nieuwe dingen te ontdekken waren zolang ze zichzelf durfde uit te dagen. Want in elke hoek van haar nieuwe ontdekte wereld, stond een nieuw avontuur op haar te wachten, klaar om deel van haar verhaal te worden.
Zo groeide Zonneschijn uit tot een dappere jonge slang die niet bang was om nieuwe dingen te proberen en elke dag met een nieuwsgierige blik begroette. En ze wist, gesteund door haar vriend Vleugel, dat ze altijd zou slagen zolang ze durfde te wagen.
